به گزارش "ورزش سه"، اگر کسی تردید داشت که به این لالیگا چه نامی باید داد، تنها کافی بود شاهد هنرنمایی یامال و گلی باشد که سرانجام قهرمانی بارسا را به ارمغان آورد. یامال جادوگری است در قامت یک بازیکن فوتبال، که با تنها 17 سال سن، بازی را در ذهن خود تجسم می‌کند و آن را تقریباً به میل خود هدایت می‌کند. ما در برابر یک استعداد برگزیده ایستاده‌ایم، کسی که در تقریباً تمام لحظات بزرگ می‌درخشد و اگر امروز بهترین بازیکن جهان نباشد، فاصله‌ای اندک با آن دارد.
پسر طلایی، برنده جایزه کوپا، و در پاییز پیش رو، بسیار فراتر از رتبه هشتم جدول توپ طلا خواهد ایستاد. پسرکی که در پارک ماتارو ترس را از خود دور کرد، حالا پیش از رسیدن به 18 سالگی، دومین قهرمانی لالیگای خود را جشن می‌گیرد. او گل اول بارسا در دربی را به ثمر رساند، کابررا را به ستوه آورد و سپس، وقتی سوتو گرادو پایان بازی را سوت زد، بی‌هیاهو و با وقار میدان را ترک کرد. حرکتی ظریف و باکلاس. آینده، اگر او اراده کند، بی‌تردید از آن او خواهد بود.
افتخار به بارسلونای هانسی فلیک، تیمی که در تمامی رقابت‌های داخلی یکه‌تازی کرد و تنها دو دقیقه در میلان کم آورد تا در آستانه خلق لحظه‌ای تاریخی قرار گیرد. این نکته‌ای است که مربی آلمانی به خاطر خواهد سپرد. قهرمان این فصل، با توانی که اندکی رو به تحلیل بود، به خط پایان رسید. در ال‌کلاسیکو، بارسا همه‌چیز خود را گذاشت و به کورنیا با ذخیره‌ای محدود از انرژی رسید، تنها برای بازی بدون لغزش، که فاصله‌ای آشکار با سبک همیشگی و درخشانش در این فصل داشت.
فریاد پیروزی نهایی را فرمین سرداد. هرناندز هرناندز در بازی برابر رئال، لذت گل 5-3 را از او دریغ کرده بود، اما نتوانست مانع شود که او مهر نهایی این قهرمانی را بکوبد. این بارسلونا، تیمی واقعاً بزرگ بود.
