خبرگزاری مهر، گروه استانها - مرجان سیف الدین: ابوالقاسم فردوسی، شاعر حماسه‌سرای ایران، نگین درخشان ادب پارسی و خالق شاهنامه است، کتابی که با بیش از شصت هزار بیت، نه تنها تاریخ و اسطوره، بلکه جان و فرهنگ ایرانی را در خود جاودانه کرده است. فردوسی با زبانی استوار و روحی وطن‌دوست، سرداران بزرگ ایران مانند رستم، اسفندیار، سیاوش و بهرام چوبین را با صلابت، خرد و دلاوری تصویر می‌کند، مردانی که هر یک نماد ایستادگی و شرف این سرزمین‌اند.
در شاهنامه، قهرمانانی چون سیمرغ، زال، رستم، اسفندیار و سهراب، نماد شجاعت، غیرت و اخلاق‌اند، اعمال و افکارشان آرزوهای یک ملت را بازتاب می‌دهد و هر یک در جدال با سرنوشت و تقدیر، با شکوه و اندوه می‌درخشند. رستم، جهان‌پهلوان ایران، نه فقط زورمند که نماد خرد، دانایی و وفاداری است. اسفندیار، شاهزاده رویین‌تن، با اراده و ایمانش، مفهوم ایستادگی را معنا می‌کند. سهراب، جوانی است که شور زندگی و تلخی سرنوشت را در هم می‌آمیزد.
فردوسی زنان را نیز با احترام و تحسین وصف می‌کند. زنانی چون رودابه، تهمینه، گردآفرید و سیندخت، نه تنها همسر و مادر، بلکه مشاور، قهرمان و حتی جنگجو هستند. آنان با خرد، شجاعت و انتخاب‌های آزادانه، نقشی کلیدی در سرنوشت داستان‌ها دارند و گاه محرک اصلی حوادث می‌شوند. فردوسی زنان را فراتر از کلیشه‌های زمانه‌اش، با استقلال و قدرت به تصویر می‌کشد؛ چنان که گردآفرید در میدان نبرد، تهمینه در انتخاب عشق، و سیندخت در تدبیر و سیاست، هر یک جلوه‌ای از شکوه زن ایرانی‌اند.
در شاهنامه، فردوسی نه تنها حماسه‌سرایی کرده، بلکه به دانش پزشکی و حکمت ایرانی نیز اشاراتی دارد از تولد رستم که با دقت و ظرافت وصف شده تا استفاده از نماد سیمرغ به عنوان نماد خرد و درمانگری که در فرهنگ ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارد این نماد در جامعه پزشکی ایران به عنوان نشان فرهنگی پذیرفته شده است و یادآور پیوند عمیق حکمت و هنر فردوسی است.
فردوسی با عشق به ایران و فرهنگ کهن آن، قهرمانان و پهلوانان را به نظم کشید و آزادگی و آزادخواهی را در بطن اشعارش دمید. زبان شاهنامه سرشار از شور و حرارت، لطافت و زیبایی است و از هرگونه زشتی‌های زبانی و اخلاقی به دور است
فردوسی نماد استقامت، خرد و عشق به وطن است، وقلم خود، تاریخ و فرهنگ ایران را از فراموشی نجات داد و شاهنامه‌اش چراغ راهی برای نسل‌های آینده شد. بزرگداشت او، تجلیل از هویت ایرانی و پاسداشت زبان فارسی است که همچنان در دل‌ها و زبان‌ها جاودانه می‌ماند.
فردوسی حکیم سخن و نگین ادب پارسی، در باغ توس آرام گرفت اما نام و یادش در شاهنامه جاودانه شد، شاهنامه، سرود جاودان قهرمانان است کتابی که هر برگش بوی غیرت، عزت و عشق می‌دهد و در آن، انسانیت و اخلاق، تاج سر هر پهلوان است.
بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر سترگ و حماسه‌سرای ایران، هر ساله در روز ۲۵ اردیبهشت ماه برگزار می‌شود؛ روزی که نه تنها پاسداشت زبان پارسی است بلکه تجلیل از میراث فرهنگی و تاریخی ایران زمین نیز به شمار می‌آیدفردوسی، فرزند دیار توس در خراسان، با سرودن شاهنامه، اثری جاودانه آفرید که بیش از ۶۰ هزار بیت دارد و تاریخ ایران را از آغاز تا حمله اعراب به تصویر می‌کشد، در بر گیرنده دوران چهار دودمان پادشاهی پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان است.
برنامه‌های روز بزرگداشت فردوسی در سراسر ایران با برگزاری مراسم شاهنامه‌خوانی، نشست‌های علمی و فرهنگی، و بازدید رایگان از آرامگاه این شاعر بزرگ همراه است که یاد و نام او را زنده نگه می‌داردفردوسی، با وجود مشکلات و کمبود حمایت‌ها، با عزمی راسخ و اراده‌ای پولادین، شاهنامه را به پایان رساند و به عنوان حافظ زبان و فرهنگ ایرانی شناخته شد.
*فعال رسانه‌ای
