به گزارش "ورزش سه"، رامون برای اولین بار به عنوان بازیکن ثابت در ترکیب اصلی رئال مادرید در لالیگا به میدان رفت و در همان دقیقه اول اشتباهی را انجام داد اما وقتی از جا بلند شد، سبایوس را در کنارش دید که او را تشویق می‌کرد و فده والورده را که به او گفت باید ادامه بدهد.

دیگر هم‌تیمی‌هایش نیز کاملاً پشت او ایستادند، انگار تمام فصل را در کنار آنها بازی کرده بود. او بازی را با ثبت ۴۵ پاس صحیح از ۴۵ پاس ممکن به پایان رساند، یعنی دقتی ۱۰۰ درصدی. با گلی که برای همیشه در خاطر خودش و هواداران رئال خواهد ماند.

او در پایان بازی، در حالی که بدنش هنوز از شدت هیجان و شادی می‌لرزید گفت: «حتی نمی‌دانم چطور ولی گل زدم. این غیرقابل‌ توصیف است. من تمام عمرم خواب چنین لحظه‌ای را دیده‌ام. هیچ راهی بهتر از این برای زدن اولین گل وجود ندارد. این لحظه شگفت‌انگیز بود، هم به خاطر زمانش و هم به خاطر کیفیتش.»

رامون پس از گل به سمت کرنر رفت، با یک دست لوگوی باشگاه روی سینه‌اش را گرفت و با انگشت دیگر به آن اشاره کرد. خسوس وایخو تمام مسیر در کنارش دوید، آردا گولر خودش را به او رساند، و کم‌‌کم بقیه نیز به آنها پیوستند. وقتی همه رفتند، او با ویکتور مونیز و داوید خیمنز تنها ماند که باورشان نمی‌شد او گل پیروزی را زده باشد.

علاوه بر هم‌تیمی‌هایش در آکادمی لافابریکا، آن گل با شور و شعف فراوان از سوی تیم و در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو جشن گرفته شد. اوج این غرور را می‌شد در عملکرد تیم آنچلوتی دید. این که کورتوا برای زدن ضربه کرنر پایانی جلو آمد، به‌ خوبی این موضوع را نشان می‌دهد.

او پس از پایان بازی در مصاحبه با رئال مادرید تی‌ وی گفت: «او پسر فوق‌العاده‌ای است، انسان بسیار خوبی است، فقط کمی بدشانسی آورده بود در بازی‌هایی که انجام داد. چه چیزی بهتر از پاس گل وایخو برای گل جاکوبو؟ ما اینجاییم، هنوز هستیم و می‌جنگیم. با تمام غیبت‌ها، همه مجبوریم ۹۰ دقیقه بازی کنیم.

این که او آن گل را در آن لحظه به ثمر رساند برای تیم جوانان بسیار ارزشمند است. بازیکنان زیادی از آنجا آمده‌اند. وقتی باید باشند، هستند. مثل آسنسیو، مثل گونسالو در لگانس، مثل ویکتور در بارسلونا... هواداران رئال مادرید باید به تیم پایه خود افتخار کنند و همچنان به آن ایمان داشته باشند.»

اندریک، رودریگو، رودیگر و حتی لونین نیز با پیام‌هایی در اینستاگرام این گل را به این ناجی رئال مادرید تبریک گفتند. رختکن غرق در شادی بود، هم برای معجزه سانتیاگو و هم برای ایستادگی این تیم در برابر تمام غیبت‌ها و دشواری‌ها.