21 اردیبهشتی که گذشت 29 امین سالگرد از دنیا رفتن غزاله علیزاده نویسنده شهیر معاصر بود. به این بهانه یادی از او کردیم.

 

شنبه 22 اردیبهشت 1375 خبری تلخ سینه به سینه در میان دوست داران و اهالی ادب می چرخید. غزاله علیزاده نویسنده مطرح ایرانی و خالق رمان ( خانه ادریسی ها) خود را در جواهر ده رامسر از درختی حلق آویز کرده بود . او مدتی بود از بیماری سرطان رنج می برد و پیش از این هم دوبار خودکشی ناموفق کرده بود. او در یادداشتی دکتر براهنی و هوشنگ گلشیری را وصی آثار خود قرار داده بود.

 

در مورد اهمیت ادبی علیزاده می توان بسیار نوشت اما حضور او در خاطرات ما ایرانیان یک نقطه پر رنگ دیگر هم دارد و آن نقطه جایی است  که فرشته سرنوشت در دهه 1340 غزاله علیزاده و مرتضی( کیوان) آوینی را در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران را بر سر راه هم قرار داد. 

 

مرتضی ماهرانه نقاشی می کشید و غزاله هم سودای داستان گویی داشت و بدین ترتیب نرد عشق باختن این دو چهره بعدها مطرح فرهنگی و هنری ایران آغاز شد. مرتضی علاقه خاصی هم به شعر داشت و احمد شاملو و فروغ فرخزاد را بسیار می خواند. اما غزاله بیشتر دل در گروی ادبیات روسی داشت و داستایوسکی نویسنده مورد علاقه اش بود. 

 

اما کم کم که دوره تحصیل آنها در دانشگاه تهران به پایان می رسید شعله عشق این دو هم کم فروغ تر می شد برای جدایی آن دو از هم دلایل بسیاری آورده شده اما شاید یکی از آنها بیشتر به واقعیت نزدیک باشد و آن وقتی بود که مرتضی جلسه دفاع از پایان نامه اش را با ذکر بسم الله الرحمن الرحیم آغاز کرد.

 

آری حالا جنبه مذهبی بودن مرتضی پررنگ تر شده بود و او سودایی دیگر در سر داشت و دیگر هنر برایش تنها وقتی مفهومو ارزش داشت که در خدمت ارزشی بالاتر و متعالی تر باشد.

 

غزاله علیزاده بعدها با بیژن الهی شاعر بنام ایران زمین ازدواج کرد و از او صاحب فرزندی به نام سلمی شد.