در تهران خسته از سالهای  اشغال و قحطی جایی میان ولیعصر و انقلاب و در محل تئاتر شهر فعلی مکانی ساختمانی ساخته شد که روزگاری تنها محل تفریح مردم تهران بود و الان دیگر چیزی از آن باقی  نمانده ، کافه بلدیه جایی برای خوشگذرانی و شنیدن موسیقی، میتینگ سیاسیون،  برگزاری  مجالس عروسی اعیانی

 

بعد از جنگ جهانی اول جامعه تازه روی آرامش دیده بود و  از حدود ۱۰ سال قبل یعنی اواخر سلطنت احمدشاه سفیر روسیه دستور داده بود درهای باغ سفارتش را جمعه‌ها باز کنند تا مردم تهران بتوانند وارد شده و ساعتی گردش کنند.

 

 دولت ایران که نظر خوشی به این ماجرا نداشت در باغ نگارستان رو که نزدیک به صد سال مکانی سلطنتی بود به  روی مردم باز کرد تا مردم در آنجا تفریح کنند.

 

اما با امدن رضا شاه کریم آقای بوذرجمهری رئیس شهرداری شد و اقدامات شهری شکل جدی‌تری گرفت شهر تهران داشت بزرگتر و جامعه به سمت فرهنگ مدرن پیش می‌رفت و  نیاز به جایی با ابهت بود تا علاوه بر مردم دیپلمات‌ها و افراد سیاسی هم پاتوقی برای میتینگ و گردهمایی داشته باشند.

 

 

معماری و طراحی کافه بلدیه توسط یک  مهندس رومانیایی به نام موسیو فرد از سال ۱۳۰۸ شروع و در ۱۳۱۱ با نام هتل بلدی افتتاح شد. اسمی که بعدها فرهنگستان زبان فارسی به کافه شهرداری تغییر داد.

 

 

از  ابتدای افتتاح، دو ارکستر اروپایی و ایرانی شب‌ها داخل ساختمان و محوطه باز بیرونی برنامه اجرا می‌کردند رهبر ارکستر ایرانی روح الله خالقی بود و افراد سرشناس زیادی مانند جواد معروفی، ابوالحسن صبا، بنان ،ملوک ضرابی، ویگن .... در طول هفته شب‌ها در کافه برنامه اجرا میکردند.

 

 

 

دو شب برنامه رقص برقرار بود و مردم برای ورود  به کافه باید ورودی پرداخت می‌کردند بچه‌ها ۵ ریال و بزرگترها ۱۰ ریال و باید  لباس رسمی مشکی میپوشیدند و این  موضوع  قبل از  کشف حجاب است.

 

 در واقع داخل این کافه بیشتر پذیرای خارجی های  مقیم تهران ،مهاجران، اقلیت‌ها و تحصیل کرده‌های فرنگ بود.

 

 این مکان شامل یک ساختمان دو طبقه باشکوه بود که محدوده فضای بازش تبدیل به گردشگاه مردم تهران شد در طبقه پایین چند سالن مجزا که بیشتر پاتق روشنفکرا و سیاسیون بود وجود داشت.

 

 

 

اما این عمارت برای مدتی دفتر مرکزی حزب دموکرات ایران بود؛ آن‌طور که قوام‌السلطنه در خاطرات خود نوشته؛ «روزنامه‌های اطلاعات و کیهان علیه من و دوستان نزدیک، مقالات تند و انتقادآمیز منتشر ساختند. دکتر مظفر بقایی که با مساعدت من از ورطه گمنامی بیرون آمده و برای نخستین بار به مجلس راه یافته بود مامور شد به عنوان این که من دیگر رهبر حزب دموکراتیک ایران نیستم، محل حزب دموکرات را که در آن موقع در کافه شهرداری بود، اشغال نماید. این شخص {...} به اتفاق گروهی چاقوکش و چماق به دست به محل حزب حمله‌ور شد.»

 

  گاهی مراسم ازدواج هم در سالن‌ها و محوطه باز برگزار میشد.

 

 

  مقابل ساختمان عمارت کافه بلدیه یک حوض بزرگ  با فواره‌های بلند  وجود داشت که جایگاهی  بود برای ارکستری که یک روز در هفته موسیقی ملی  و بقیه روزها موسیقی روز ایرانی و خارجی اجرا میکرد.

 

 و در محوطه باز امکانات تفریحی از قبیل غرفه‌های فروش باقالی ساندویچ، بستنی و مکان مشخصی برای اجرای شعبده بازی و خیمه شب بازی و آکروبات و حتی ماشین برقی سواری وجود داشت.

 

  عصرها  مردم گوشه و کنار باغ و حوض قدم می‌زدند.

 

کافه شهرداری تا دهه ۳۰ مرکز اصلی تفریحات مردم تهران بود  اما از دهه ۳۰ به بعد تهران انقدر وسیع و پر از  مراکز تفریحی و کافه‌های نوساز شد که کافه شهرداری کم کم از رونق افتاد باز هم اسناد به نمایش درآمده در موزه می‌گویند؛ بلدیه سال ۱۳۳۵ تصمیم می‌گیرد برای ایجاد هتلی مدرن و مجهز برای مسافران خارجی، در محل کافه شهرداری، ساختمانی مدرنی بنا کند و به همین دلیل هم کافه را تخلیه کردند، اما کارشان متوقف ماند و  در  سال‌های آخر به عنوان انبار کالا و فروشگاه  استفاده میشد.

 

 

سرانجام یکم آبان ۱۳۴۵ روزنامه اطلاعات اعلام کرد «در محل کافه شهرداری سابق یک تئاتر مجهز ساخته خواهد شد.»

 

  طراحی آن به علی سردار افخمی - معمار جوان و نوگرا - سپرده شد و در نهایت ساختِ این عمارت با الهام از برج طغرل شنبه، هفتم بهمن ۱۳۵۱ به پایان رسید.

 

  در محل باغ روبه‌روی ساختمان کافه، پارکی ساخته شد که دوم تیر ۱۳۴۵ افتتاح شد و پس از انقلاب «پارک دانشجو» نام گرفت.

 

 عمارتی که خیلی از مردم تهران روزانه خسته و دود زده از کنارش رد میشن و حتی سر بالا نمی‌گیرن تا ضرافت ستون‌ها و منحنی و کاشی هاش رو دقیق تماشا کنن اما کافیه روی یکی از نیمکتهای سنگی بشینی و برای لحظاتی هر چند کوتاه اضطراب و شلوغی زندگی روزمره را فراموش کنی.