به گزارش همشهری آنلاین، محمد ایمانی- تحلیلگر سیاسی و روزنامه‌نگار: برخلاف فضاسازی و قاب بندی طرف آمریکایی، اختلاف در مذاکرات بر سر غنی سازی ۳/۶۷ درصدی نیست. در این فضاسازی رندانه، توقف غنی سازی بیش از این میزان قطعی تلقی، و چنین وانمود می شود که موضوع مذاکره، امکان یا عدم امکان کف غنی سازی است! اما واقعیت، چیز دیگری است.

غنی‌سازی حداکثری حق قانونی ایران است

اولا معاهده NPT حق بالاترین میزان غنی سازی را به اعضا از جمله ایران داده و صرفا ساخت سلاح هسته ای را ممنوع کرده است. ثانیا ایران قبلا در دولت اول اوباما، خباثت حریف را برای چندمین بار تجربه کرده که چگونه وعده توافق بر سر تامین سوخت ۲۰ درصد رآکتور تهران را دادند، اما در ادامه، بر سر راه خرید آن از کشور ثالث کارشکنی کردند. آمریکا همان روز، نیاز ۹۵۰ هزار بیمار به رادیو دارو را که باید در در رآکتور تهران تولید می شد، گروگان گرفت و ثابت کرد که ایران نمی تواند تامین نیازهای خود را به خارج از کشور یا وعده های دشمن موکول کند.

تکلیف غرب و آمریکایی‌ها با خودشان روشن نیست

آمریکایی‌ها همچنین می گویند ایران به جای برنامه هسته ای بومی، رآکتور تولید برق و سوخت آن را از طریق کشورهای دیگر تامین کند. این موضوع هم به خاطر بدعهدی طرف های آلمانی و فرانسوی، تبدیل به درس عبرت شده است. همان گونه که زیمنس آلمان، تعهد ساخت نیروگاه بوشهر را زیر پا گذاشت، شرکت یوردویف فرانسه نیز حاضر نشده سهم اورانیوم غنی شده به ایران را بدهد و حال آن که از اوایل دهه ۱۹۷۰، ده درصد از سهام و تولیدات غنی سازی یورودیف از سوی ایران خریداری شده است. بنابراین، هیچ توجیهی ندارد که ایران بخواهد از حق غنی سازی ۶۰ یا ۲۰ درصد عقب نشینی کند و به چانه زنی درباره امکان یا تعطیلی درباره غنی سازی ۳/۶۷ درصد بپردازد. این در حالی است که مقامات آمریکایی نه ثبات گفتاری دارند و نه سخنی از لغو موثر تحریم ها به میان آمده است.