آبی‌پوشان پایتخت، فصلی پر فراز و نشیب را پشت سر گذاشتند؛ فصلی که با جواد نکونام آغاز شد و در ادامه، سکان هدایت تیم به سهراب بختیاری‌زاده رسید. پس از آن هم، نام‌های دیگری چون پیتسو موسیمانه، محمد نوازی، میودراگ بوژوویچ و در نهایت مجتبی جباری، فرصت هدایت این تیم پرطرفدار را یافتند. این تعدد و تغییرات مداوم، خود گویای عدم ثبات و آشفتگی حاکم بر باشگاه است.
ماجرای ناکام انتخاب والتر ماتزاری ایتالیایی، به عنوان سرمربی، نمونه بارزی از ناکامی نقل و انتقالاتی است. پس از قطع همکاری با پیتسو موسیمانه، باشگاه استقلال مذاکراتی طولانی و فرسایشی را با ماتزاری آغاز کرد. اما شروط عجیب و غریب این مربی ایتالیایی، در نهایت منجر به منتفی شدن این انتقال شد و بوژوویچ، به عنوان سرمربی جدید انتخاب گردید. با این وجود، مجدداً خبرهایی مبنی بر نرمش ماتزاری در خصوص شروط قبلی و از سرگیری مذاکرات برای فصل آینده به گوش رسید.
این کش و قوس‌ها در حالی رخ می‌دهد که به نظر می‌رسد اختلاف نظرهای جدی در بدنه مدیریتی باشگاه بر سر انتخاب سرمربی داخلی یا خارجی وجود دارد. سفر اخیر تاجرنیا به خارج از ایران، با هدف جلب رضایت ماتزاری، نشان از جدیت او در این زمینه داشت.
نکته قابل توجه در این دور از مذاکرات، انعطاف‌پذیری والتر ماتزاری و عدم اصرار او بر شروط دشوار پیشین بود که این امر، مسیر توافق را هموارتر نشان می‌داد.
قرار بود یک قرارداد به صورت یکساله و مشروط بین طرفین امضا شود؛ به طوری که یک دوره آزمایشی شش ماهه برای ماتزاری در نظر گرفته شود و در صورتی که شرایط توسط او مطلوب توصیف شد، قرارداد تا پایان فصل تمدید شود. در غیر این صورت، وی پس از پایان دوره شش ماهه، ایران را ترک خواهد کرد. مدیران باشگاه استقلال ضمن پذیرش این شرط، ابراز امیدواری کرده بودند که بتوانند با فراهم کردن محیطی مناسب، رضایت ماتزاری را جلب و او را تا پایان قرارداد حفظ نمایند.
در شرایطی که به نظر می‌رسید صحبت‌هایی که دو ماه پیش بی‌نتیجه به پایان رسید، این‌بار قرار است به نتیجه مطلوبی برسد؛ خبرهایی مبنی بر شروط جدید این مربی ایتالیایی به گوش رسید. این شروط، شامل پرداخت جداگانه دستمزد دستیاران و همچنین امکان خروج از کشور در هر زمان، به نظر می‌رسد که با مخالفت مدیران استقلال روبه‌رو شده و پروژه جذب ماتزاری را با شکست مواجه کرده است.
در حال حاضر انتخاب سرمربی، به عنوان اولویت نخست مدیران، چالشی بزرگ پیش روی آنها قرار داد و به نظر می‌رسد که یافتن راه‌حلی مناسب برای این معضل، نیازمند تدبیر، برنامه‌ریزی دقیق و اجتناب از تصمیمات عجولانه و احساسی است.
