همه‌چیز از سقوط یک کودک به داخل چاه عمیقی به عمق حدود ۵۰ متر در منطقه «کونانی» آغاز شد. در پی نبود تجهیزات تخصصی امداد، پدر کودک، برادرش و چند تن دیگر از بستگان برای نجات او، دل به تاریکی چاه زدند. اما گازهای سمی و نبود اکسیژن در عمق چاه، به سرعت آن‌ها را در کام مرگ فرو برد.
بر اساس اعلام فرماندار کوهدشت، مراد ناصری، ۷ جسد تاکنون از درون چاه بیرون کشیده شده و عملیات جست‌وجو برای یافتن نفر هشتم همچنان ادامه دارد. منابع محلی تأیید کرده‌اند که تمامی قربانیان، اعضای یک خانواده و بستگان درجه‌یک هستند.
با فوریت، سه گروه جدید امدادی به همراه تیم مدیریت بحران استانداری لرستان به محل حادثه اعزام شدند. همچنین نیروهای آتش‌نشانی رومشکان، امدادگران هلال‌احمر از بلوران و چهار آمبولانس از کوهدشت، برای مشارکت در عملیات نجات وارد صحنه شدند.
تا ساعاتی پس از وقوع حادثه، هیچ‌گونه تجهیز تخصصی مانند کپسول اکسیژن یا دستگاه‌های سنجش گاز در محل حاضر نبود. اکنون با انتقال تجهیزات ایمنی از جمله طناب‌های بلند و آهک برای خنثی‌سازی گاز، احتمال ادامه عملیات ایمن‌تر شده است، اما دیگر برای نجات عزیزان این خانواده دیر شده است.
برخی کارشناسان محلی احتمال می‌دهند که علت اصلی مرگ دسته‌جمعی، گازهای کشنده‌ای همچون متان یا سولفید هیدروژن بوده که در عمق چاه انباشته شده بود. نبود تهویه مناسب و ورود هم‌زمان چند نفر، احتمال خفگی و مسمومیت را تشدید کرده است.
خبرنگار ما از محل حادثه گزارش می‌دهد که فضای منطقه کاملاً ملتهب و مملو از احساسات است. صدای شیون مادران، ضجه‌ی کودکان و نگرانی مردمی که برای کمک آمده‌اند، تصویر غم‌انگیزی از این تراژدی به نمایش گذاشته است.
ویدیویی منتشر شده که لحظات اولیه حضور امدادگران در محل را به تصویر می‌کشد. در این فیلم صدای فریادهای "کمک کنید!" و تلاش برای نجات آخرین نفرات شنیده می‌شود. این ویدیو به سرعت در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود و واکنش‌های گسترده‌ای را برانگیخته است.
چرا هنوز بسیاری از روستاهای کشور از امکانات امدادی اولیه بی‌بهره‌اند؟
آیا این چاه ایمن‌سازی نشده بود؟ مسئولیت با چه نهادی است؟
چه برنامه‌ای برای پیشگیری از تکرار چنین حوادثی وجود دارد؟
این تراژدی یادآور فجایع مشابهی مانند سقوط کودکان به چاه‌های غیرایمن در دهه‌های گذشته است، اما پرسش اینجاست: آیا وقت آن نرسیده که ایمنی روستاها در اولویت قرار گیرد؟
