به گزارش اقتصادنیوز به نقل از همشهری آنلاین، جمعیت تهران ۱۰۰ سال قبل حدود ۲۰هزار نفر بود و اغلب آب شرب مورد نیاز اهالی از طریق چشمه‌ها و قنات‌های اطراف شهر تأمین می‌شد، اما انتخاب تهران به‌عنوان پایتخت دربار باعث شد که روزبه‌روز جمعیت آن افزایش پیدا کند. به همین خاطر تأمین آب شرب برای شهروندان تهرانی به یکی از چالش‌های آن دوران تبدیل شد.
در سال ۱۳۰۳ اداره بلدیه طرحی پیشنهاد کرد که براساس آن روی جاجرود سدی احداث و از آب ذخیره‌شده در پشت سد برق تولید شود. تا سال۱۳۰۶ آب شهر تهران توسط ۲۶رشته قنات با مجموع آبدهی حدود ۷۰۰لیتر در ثانیه تأمین می‌شد. در این سال بار دیگر عملیات احداث مجرای رودخانه کرج به تهران آغاز شد و عملیات اجرایی این طرح از روستای بیلقان کرج تا جمشیدآباد تهران به‌طول ۵۳کیلومتر به مدت ۴سال طول کشید. ۲۰کیلومتر از این مسیر را از زیر زمین کانال‌کشی کرده بودند، اما آب زیادی در طول مسیر هرز می‌رفت و با توجه به شدت رسوب‌گذاری، نیاز به لایروبی مداوم داشت.
در سال۱۳۲۵ از طرف دولت مناقصه‌ای با حضور ۷شرکت خارجی برگزار و شرکت سر الکساندر کیپ انگلیسی برنده مناقصه شد. در نهایت ۳۰تیرماه سال۱۳۲۶ پروژه لوله‌کشی آب شرب برای تهرانی‌ها در میدان سنگلج یا پارک شهر کلید خورد و در مدت ۳سال برای حدود ۹۰۰مشترک عملیات لوله‌گذاری آب شرب انجام شد. بعد از این عملیات باید آب شرب از طریق خطوط لوله‌های فولادی از تصفیه‌خانه به مشترکان انتقال پیدا می‌کرد. طرح اولیه این عملیات بیش از ۵سال طول کشید تا از طریق ۲خط لوله فولادی به قطر ۴۰اینچ با ظرفیت ۲۴۲هزار مترمکعب در شبانه‌روز آب از آبگیر بیلقان به نخستین تصفیه‌خانه تهران(جلالیه) منتقل شود.
