یک یا علی دیگر

این اولین بار نیست؛ مردم دوباره پای کار آمده اند، درست مثل چند سال پیش، همان روزهای تلخی که زلزله ها  تن کشورمان را لرزاندند.

همان وقتی که موج همدلی همین مردم از شهرهای بزرگ و کوچک کشورمان سرریز شد ، رفت و بین ویرانه ها گشت و دست سیل زده ها را گرفت، همان موجی که سقف شد بالای سرشان، لباس و غذا و دارو شد برای زن و بچه های شان.

وضعیت آب استان های جنوبی، دل همین مردم را به درد آورد، آبی که گل آلود است، آبی که شور است، آبی که کم است، آبی که نیست! ردیف دبه های اهالی این استان ها ، و محرومیت غذایی و بهداشتی شان ، به چشم همین مردم  نازنین آمده است.

تصویر بیماران نیازمند به تهیه دارو، بارها و بارها در این چند روز در فضای مجازی دست به دست شده و افسوس را به لب خیلی ها نشانده، آنقدر که باز هم آستین همت بالا بزنند و به فکر کمک بیفتند، حتی اگر خودشان کیلومترها با سازمان داوطلبان جمعیت هلال احمر در خیابان قرنی تهران فاصله داشته باشند.

فهرست آرزوهای مراجعان به این سازمان، همه شبیه هم است؛ شاید یک جا یکی دلش به رسیدن جاده خوش باشد و یکی آب، یک جا هم یکی چشمش به در باشد، برای درد و دل کردن یا حتی یک سبد عیدانه اما درنهایت همین چند آرزو شده همان رویای دست نیافتنی بزرگ و کوچک، پیر و جوان، زن و مرد.

نوروز امسال هم  که به پیشواز ماه مهمانی خدا آمده ، با یک یا علی دیگر همین مردم نیک اندیش می تواند شادتر و  پربارتر باشد ؛ سبدهایمان اما اگر پر هستند، که فکر می کنیم مملو  از محبت و مهربانی  نیکوکاران اند،  سفره های قشرهای آسیب پذیر را  رنگین و آراسته اند. خوبی ها جایی نرفته اند؛ جز جایی در پشت بدی هایی که آنقدر به چشمان و دست هایمان نزدیک شان کرده ایم که هیچ چیز جز آنها را نبینیم.

خوب ها زیادند، اما آنقدر فرورفته در خود که چند آدم بد، می توانند همه شان را پشت جثه های درشت و کوه پیکر خود، پنهان کنند؛ نوروز است و دست های ما همچنان برای خوب ها، خالی. نوروز است و امید های ما همچنان، شعله هایی کوچک اما نوروز همچون همیشه در وعده اش حاضر شده: آب هست،  آسمان هست و سفره ای که پهنش کرده ایم و بر گردش نشسته ایم و ساعتی که صدایش هنوز به گوش می رسد تا گواهی باشد بر چرخشی که شاید بتواند چرخشی در زندگی مان باشد. همه چیز را می توان از نو آغاز کرد، همیشه می توان گذشته را از تلخی فراموشی به شیرینی حافظه بدل کرد و از آن چشمه ای ساخت که آینده ای ناباورانه را بارور کند. بیاییم چنین به جهان بنگریم، بیاییم بگذاریم جهان چنین به ما بنگرد. تلخی ها و غصه های همنوعان مان را کنار بزنیم تا جایی برای خوبی ها، آدم های مهربان و ساده، جایی برای صمیمیت ها و برای لبخند ها باز کنیم: جایی برای آدم هایی که خود را تنهای تنها می دانند و از یاد می برند که چه بسیارند دیگرانی که همچون آنها کنارشان ایستاده اند، می خواهند دستشان را بگیرند، می خواهند سر صحبت را باز کنند، بر آنها لبخند بزنند، در آغوش بگیرندشان، روی شان را ببوسند و برایشان زندگی همراه  با سلامت و شادمان آرزو کنند.

جمعیت هلال احمر زمینه‌های مشارکت مردم در امور مختلف را بیش از پیش فراهم کرده است. ما نیز در سازمان داوطلبان،  برنامه‌های مهمی را به احترام شرکای اجتماعی‌مان دنبال می‌کنیم.