به گزارش خبرورزشی، شکست دوباره آرسنال: ستاره‌های پیشین ناپولی و اینتر امضای خود را ثبت کردند، دوناروما تأیید شد... این تیتر گاتزتا دلواسپرت در توصیف بازی پاری سن ژرمن و آرسنال است که منجر به صعود فرانسوی ها شد.
روزنامه معتبر ایتالیایی نگاه جالبی به پاری سن ژرمن حریف اینتر در فینال لیگ قهرمانان اروپا دارد. حتما این گزارش جذاب را بخوانید؛
کار ساده‌ای نبود؛ حتی برای پاری‌سن‌ژرمن. تیم لوئیس انریکه با شایستگی به فینال رسید؛ به لطف گل‌های فابیان رویس و اشرف حکیمی و البته نمایشی درخشان دیگر از دوناروما. این موفقیت با وجود پنالتی از دست رفته ویتینیا و گل ساکا به‌دست آمد. اما فراتر از نتیجه‌ای که گواه پیشرفتی مستمر تحت هدایت لوچو است، باید گفت این پاری‌سن‌ژرمن هنوز آن ضرباهنگ درونی را ندارد که اینتر را در عبور باشکوه از سد بارسلونا یاری داد. با این‌حال، در فینال لیگ قهرمانان، هیچ‌چیز از پیش تعیین‌شده نیست. نراتزوری‌ها باید حریف خود را جدی بگیرند؛ تیمی که اگرچه دیگر ستاره‌ای در اندازهٔ امباپه ندارد، اما سرمایه‌اش را بر بازیکنانی مستعد و در خدمت ساختار تیمی نهاده است. با وجود میانگین سنی پایین‌تر، باشگاه پاریسی در این فصل تجربیاتی اندوخته که نمی‌توان نادیده گرفت؛ به‌ویژه پس از حضور در نیمه‌نهایی فصل گذشته. خلاصه آن‌که در مونیخ، بار دیگر جدالی میان سبک‌های متفاوت شکل خواهد گرفت، اما بیش از هر چیز، نبردی مبتنی بر قلب خواهد بود؛ و به‌نظر می‌رسد قلب اینتر پرشتاب‌تر می‌تپد.
مسیر رسیدن به فینال
و بدین‌گونه، بار دیگر فینالی دیگر برای پاری‌سن‌ژرمن رقم خورد؛ دومین فینال در پنج سال اخیر. هرچند فینال سال ۲۰۲۰ در دوران پاندمی و بدون حضور تماشاگر برگزار شد. از آن زمان، همه‌چیز تغییر کرده؛ اکنون باشگاه تحت مالکیت امیر قطر، در خانهٔ بایرن ـ تیمی که در لیسبون جام را از چنگشان ربود ـ به‌دنبال فتح جام است. پاری‌سن‌ژرمن نیز در این مدت دگرگون شده است؛ ستاره‌ها یکی پس از دیگری کنار گذاشته شدند، و نگاه باشگاه به سوی جوانانی چرخید که در مسیر لیگ قهرمانان نامی برای خود ساختند: پیروزی مقابل آرسنال، ایستادگی در برابر بازگشت استون ویلا در یک‌چهارم نهایی، حذف لیورپول در یک‌هشتم نهایی از طریق ضربات پنالتی، و بازگشت تاریخی برابر منچسترسیتی گواردیولا در ژانویه؛ پیروزی‌ای نجات‌بخش، در آستانه حذف. بی‌آنکه امباپه در میان باشد، و پس از وداع با نیمار و مسی، پاری‌سن‌ژرمن اکنون آماده است تا رؤیای بزرگ امیر قطر را محقق کند؛ مردی که چهارده سال پیش، این باشگاه را از حاشیه فوتبال اروپا به مالکیت خود درآورد.
چهره‌هایی آشنا
در این مدت، حدود ۲.۳ میلیارد یورو هزینه شده است؛ یک‌سوم آن تنها در تابستان ۲۰۲۳ و با آغاز دومین انقلاب در باشگاه: وداع با ابرستاره‌هایی که حتی هواداران نیز دیگر خواهان‌شان نبودند. هوادارانی که دیروز نیز تا لحظه آخر در کنار تیم ایستادند؛ تیمی که برای ما ایتالیایی‌ها چهره‌های آشنایی دارد. در صدر آن‌ها دوناروما، که بار دیگر در صحنه‌های حساس درخشید: مهار شوت‌های مارتینلی (دقیقه ۴) و اودگارد (دقیقه ۱۰) و واکنشی هیولایی برابر ساکا در نیمه دوم (دقیقه ۱۹). سه مهار سرنوشت‌ساز دیگر، پس از درخشش در آنفیلد، ویلا پارک و دیدار رفت در امارات. اشرف حکیمی نیز، چهره‌ای نامأنوس نیست؛ ستارهٔ پیشین اینتر که با گل خود، صعود را قطعی کرد و بار دیگر نشان داد که مدافعی مدرن و تهاجمی است. گل او، نقطه اوج یکی از حرکات انفجاری کواراتسخلیا بود؛ ستاره پیشین ناپولی که ژانویه به تیم پیوست و تنها تیر دروازه مانع گل‌زنی‌اش شد.
روحیه تیمی، فراتر از ستاره‌ها
و از ناپولی، فابیان رویس سه سال پیش راهی پاریس شد؛ هافبکی پرانرژی، همواره آماده در پوشش دفاعی، اما توانمند در خلق بازی: این بار با ضربه‌ای چپ و شیک از پشت محوطه. گلی زیبا که نشان می‌دهد در این پاری‌سن‌ژرمن، همه نقش دارند. حتی آن هنگام که دمبله، به شکلی غیرمنتظره از ترکیب اصلی کنار گذاشته شد، چرا که هنوز از مصدومیت دیدار رفت به‌طور کامل رهایی نیافته بود. او در نیمه دوم وارد میدان شد تا پاس گل حکیمی را مهیا کند. گل سوم نیز می‌توانست به‌نام ویتینیا ثبت شود؛ هافبکی آینده‌نگر، بی‌هیاهو اما با دیدی ژرف. با این حال، از روی نقطه پنالتی مغلوب رایا شد (دقیقه ۲۷ نیمه دوم). آرسنال با گل ساکا (دقیقه ۳۱) اختلاف را کاهش داد و می‌توانست با سانتر کالافیوری (دقیقه ۳۵) به گل دوم برسد. اما در آن لحظه، پاری‌سن‌ژرمن فینالش را در مشت داشت؛ فینالی که ثابت می‌کند روحیه تیمی بر ستاره‌ها برتری دارد. هرچند، اینتر قهرمان اروپا، شاید نیاز چندانی به چنین درسی نداشته باشد.
