عصر ایران ؛ اصغر زارع کهنمویی - تاریخ تجاوز خارجی به ایران، تاریخ مقاومت، افتخار، درد و رنج است. در تمام مرزهای ایران رد خون نشسته است، رد خون شجاعانی که آگاهانه انتخاب کردند نباشند تا ایران باشد.
یکی از ماندگارترین لحظه‌های دفاع از ایران در سحرگاه سوم شهریور ۱۳۲۰ ثبت شده است؛ سلحشوری همزمان دریاسالاران جاوید در خلیج فارس در جنوب و مرزبانان شجاع در حریم رود ارس در شمال. متفقین (همه ارتش امروز جهان) اراده کرده بودند اقیانوس هند را به سبیری بدوزند تا استالینگراد را از دست رایش سوم نجات دهند. آن‌ها باید از روی جنازه مرزبانان ایرانی می‌گذشتند.
در آن صبح غم‌انگیز «دریادار غلامعلی بایندر» از ترک‌های طایفه گروس در بیجار (شهری در شرق استان کردستان امروزی) فرمانده نیروی دریایی ارتش ایران در ساحل خلیج فارس حضور داشت. او آتش به اختیار و بدون دستور از مرکز، با وجود آرایش نابرابر، در برابر ارتش امپراطوری بریتانیا ایستاد. بایندر زمانی از خلیج فارس دفاع کرد که نه خبری از شیوخ پولدار عرب بود تا با دلار و نفت، هویت عربی برای آن دست و پا کنند و نه خبری از دلاوران مجازی که با شطیحات دگم ایران‌سوز خود، ایران را مخاطره بیاندازند. او که قبلا برای آرامش ارومیه، با خشونت بی‌حدوحصرِ اسماعیل سیمیتکو -شورشی مسلح در آذربایجان غربی- جنگیده بود، این بار در ساحل خلیج‌فارس با سربازان انگلیسی جانانه جنگید و سرانجام در سواحل بهمن‌شیرِ خرمشهر متوقف شد. بایندر دانش‌آموخته دارالفنون و مدارس نظامی فرانسه و ایتالیا بود و نه تنها در میدان جنگ که در عرصه فرهنگ نیز از وطن دفاع می‌کرد. او چندین اثر ماندگار خلق کرده که یکی از آن‌ها «جغرافیای خلیج فارس» نام دارد.
دریادار بایندر اولین ترک ایرانی نبود که مقابل دشمن خارجی در مرزهای جنوبی ایستاد. سال‌ها قبل از او، شاه‌عباس صفوی، پادشاه مقتدر ترک شیعه اردبیلی، پرتغالی‌های اشغالگر را از بندر گمبرون بیرون کرد. اگر قزلباش‌های ترک نبودند، ما اکنون در جنوب ایران، نه خلیج فارس داشتیم نه بندر مبارکه عباسی. سال‌ها بعد از شاه عباس و دریادار بایندر، دلاورانی جان بر کف، از آذربایجان به جنوب ایران رفتند تا در کنار سلحشورانی از سراسر کشور، خرمشهر را از زیر تانک‌های صدام بیرون بکشند.
در حماسه خلیج فارس، دریادار بایندر تنها نبود. در کنار او، افسران و ملوان های شجاعی از سراسر کشور حضور داشتند که یکی از آنان، «ناوبان حسن کهنمویی» بود، شخصیتی شجاع و فاضل که وصیت او برای توسعه آموزش در زادگاه اجدادی خود، راهگشایی زایدالوصفی است. انگلیسی‌ها ناوپلنگ او را غرق کردند و خونش را روی آب‌های نیلگون خلیج فارس ریختند. باقیات صالحات ناوبان کهنمویی مدرسه‌ای بزرگ و قدیمی است که همچنان در آذربایجان ثمر می‌دهد. خون او همچنان و تا همیشه نگهبان خلیج فارس خواهد بود. بعدها نام جاوید او روی یکی از ناوهای پرافتخار ارتش ایران نشست، ناو کهنمویی در صحنه‌های دفاع از ایران به‌خصوص در جنگ تحمیلی میدان‌داری بی‌نظیری داشت.
همزمان با سلحشوری دریاسالاران ترک ایرانی در خلیج فارس، در شمال ایران سه دریادل آذربایجانی روی پل آهنی رودِ تاریخی آراز در برابر لشکر شوروی صف کشیدند تا مانع ورود متجاوزین به کشور شوند. «سرجوخه مصیب ملک محمدی»، «سید محمد راثی هاشمی» و «عبدالله شهریاری» دستور عدم مقاومت مرکز را نادیده گرفتند و شجاعانه در برابر ارتش استالین ایستادند. گلوله‌های کم‌تعداد آن‌ها سپاه عظیم سرخ را متوقف نکرد اما توانست پل آهنی جلفا (دمیر کورپوسی) را به عنوان نمادی آهنین برای حفاظت از ایران ثبت کند.
به ترتیب از راست: شهید سیدمحمد راثی هاشمی، شهید مهدی باکری، شهید حسن کهنمویی و شهید غلامعلی بایندر
بازدارندگی سلاح هسته‌ای نیست، بازدارندگی خونی است که در قلب ایرانیان از دل سنت‌های دینی و مناسک فرهنگی در سراسر کشور جریان می‌یابد. ایران را «همه مردم ایران» حفظ می‌کنند نه سلاح‌های همه‌کَس‌کُش و توهمات ویرانگر ناسیونالیستی. بازدارندگی هویت چندفرهنگی و چندزبانی مردم ایران است. شهدای ایران با زمزمه‌های عاشقانه فارسی، ترکی، لری، عربی، کردی، گیلکی و... با پدر و مادر و همسر و کودک خود وداع کردند و به استقبال گلوله‌ها رفتند.
همان‌طور که چرچیل، استالین و رزولت نتوانستند، خلیج فارس را از ایران بگیرند، ترامپ، نتانیاهو و شیوخ نفتی هم نخواهند توانست. چون بایندرها و کهنمویی‌ها همچنان پای ایران هستند و از خلیج فارس تا رود ارس مقابل دشمن ایستاده‌اند. اگرچه مردم به‌خصوص در آذربایجان از رفتارها و گفتارهای برخی کنشگران مرکز گلایه دارند اما برای دفاع از تمامیت ارضی هرگز کوتاه نمی‌آیند. راز جاودانگی خلیجٍ تا ابد فارس در اتکا به همه مردم ایران با تمام هویت‌های متکثر آن‌ها است. هویت همه ایرانیان و هویت و نام تاریخی همه شهرهای ایران باید حفظ شود همان‌طور که خلیج جنوبگان ایران باید تا ابد فارس بماند.
