عصر ایران؛ شیرو ستمدیده- پس از صعود اینترمیلان به فینال لیگ قهرمانان اروپا، پاری‌سن‌ژرمن هم با غلبه بر آرسنال راهی فینال شده است.
این دو تیم در چهار سال اخیر هر کدام یک بار به فینال چمپیونزلیگ رسیدند ولی پاری‌سن‌ژرمن در سال ۲۰۲۰مغلوب بایرن‌مونیخ شد و اینترمیلان هم در سال ۲۰۲۳ جام را به منچسترسیتی واگذاشت.
پاریسی‌ها آن بار با امباپه در بازی فینال به میدان رفتند و این بار امباپه را ندارند. اما همان‌طور که دوناروما پس از بازی دیشب تلویحا گفت پاری‌سن‌ژرمن در غیاب امباپه، شباهت بیشتری به یک "تیم" پیدا کرده.
ماجرای امباپه و پاری‌سن‌ژرمن در لیگ قهرمانان اروپا، تقریبا یادآور ماجرای ژان‌پیر پاپن و مارسی در جام باشگاه‌های اروپاست که سلف لیگ قهرمانان بود.
پاپن در آغاز دهه ۱۹۹۰ بهترین بازیکن، گل‌زن اصلی و کاپیتان تیم مارسی بود. دقیقا عین امباپه در پاری‌سن‌ژرمن. ولی وقتی که مارسی در فینال ۱۹۹۱ به ستاره‌سرخ بلگراد باخت و سال بعدش هم دستش از جام کوتاه ماند، پاپن ترجیح داد به قوی‌ترین تیم آن روز اروپا برود که سرانجام فاتح جام باشگاه‌های اروپا شود. دقیقا عین امباپه در پاری‌سن‌ژرمن.
البته امباپه دغدغه کسب توپ طلا را هم دارد، ولی پاپن در همان سال ۱۹۹۱ توپ طلا را به دست آورده بود. او به میلان رفت تا فاتح جام باشگاه‌های اروپا شود. امباپه هم به رئال مادرید آمد تا فاتح چمپیونزلیگ شود.
پاپن در تابستان ۱۹۹۲ به خبرنگاران گفت: به میلان آمده‌ام که جام باشگاه‌های اروپا را بالای سر ببرم. ولی گردش چرخ روزگار گاهی عبرت‌انگیز است. چون در فصل ۹۳-۱۹۹۲ جام باشگاه‌های اروپا، مارسی بدون پاپن قهرمان اروپا شد.
حالا هم پاری‌سن‌ژرمن بدون امباپه در آستانه قهرمانی اروپاست. اگر پاریسی‌ها در بازی فینال از پس اینتر برآیند، امباپه مثل پاپن که شرمنده شهر مارسی شد، در برابر پاریس سرافکنده خواهد شد.
البته شرمندگی پاپن مضاعف هم بود چراکه او، برخلاف امباپه، با میلان به فینال رسیده بود و در آن مسابقه حساس، هر چه تلاش کرد به تیم سابق خودش (مارسی) گل بزند، نتوانست و نهایتا مارسی با تک‌گل باسیله بولی در نیمه اول، قهرمان اروپا شد.
اگر رئال مادرید در یک‌چهارم نهایی مغلوب آرسنال نشده بود، امباپه دیشب در بازی رئال و پاری‌سن‌ژمن، مشغول تلاش برای ناکام کردن تیم سابقش (پاری‌سن‌ژرمن) در لیگ قهرمانان بود.
اگرچه زیاد پیش می‌آید که یک بازیکن در چنین وضعیتی قرار گیرد، اما معمولا کاپیتان یک تیم گرفتار چنین وضعی نمی‌شود. کاپیتان‌ها معمولا تیمشان را ترک نمی‌کنند. بویژه اگر ستاره و بهترین بازیکن تیم هم باشند و هزاران هزار هوادار سینه‌چاک داشته باشند.
در دهه‌های ماضی، تصور اینکه ماتیوس یا زانتی یا بارسی و مالدینی در تیم دیگری مشغول تلاش برای حذف کردن بایرن‌مونیخ یا اینترمیلان یا آث میلان باشند، ناممکن بود.
رائول و مسی هم که از رئال و بارسا رفتند، برخلاف میلشان رفتند. ولی پاپن و امباپه با اشتیاق مارسی و پاریس را ترک کردند برای اینکه با این دیگری به موفقیت‌های بیشتری برسند. کاری که توتی به هیچ وجه حاضر نبود با رم انجام دهد.
در فینال ۱۹۹۳، ژان‌پیر پاپن از قهرمانی مارسی در اروپا ناراحت شد. در فینال ۲۰۲۵، معلوم نیست که امباپه از قهرمانی احتمالی پاری‌سن‌ژرمن ناراحت خواهد شد یا نه. پاپن در آن فینال بازیکن تیم بازنده (میلان) بود ولی امباپه لااقل از این بخت برخوردار است که بازیکن تیم بازنده نباشد.
قهرمانی احتمالی پاری‌سن‌ژرمن از این حیث هم برای امباپه غم‌انگیز تواند بود که ثابت می‌کند پاریسی‌ها در غیاب او متحدتر و تیم‌تر شده‌اند.
امباپه را این روزها بیش از پیش با کریس رونالدو مقایسه می‌کنند. نه بابت نقاط قوتش. بابت خودخواهی و نقش مخربش در شکل‌گیری یک تیم واقعی.
آنجلوتی به زودی از رئال مادرید می‌رود و زیدان هم قرار نیست جانشین او شود. با ژابی آلونسو، بعید نیست که دست رئال تا دو سه سال آینده از کاپ قهرمانی اروپا کوتاه بماند.
امباپه سال آینده در همین ایام ۲۷ ساله می‌شود. اگر رئال سه سال آینده را در چمپیونزلیگ ناکام بماند، این یعنی امباپه تا ۲۹ سالگی به آرزویش - قهرمانی در اروپا- نرسیده.
پاپن هم در ۱۹۹۳ سی ساله بود. او در ۲۹ سالگی بندر مارسی را به هوای میلان ترک کرد. امباپه زودتر از او جنبیده است. در ۲۵ سالگی به شهرش پاریس پشت کرده.
او امسال ممکن است به سرنوشت پاپن دچار شود. ولی ستاره سریع‌السیر فرانسوی باید خیلی بداقبال باشد که تا آخر دوران فوتبال خود هم‌سرنوشت پاپن باقی بماند. آیا چنین چیزی ممکن است؟ از دنیای بی‌رحم فوتبال، هیچ ستمی بعید نیست!
