عصر ایران ؛ جعفر محمدی - آن طور که از قرائن و شواهد بر می آید، گویا مدتی است که اتاق فکر تندروها به نیروهای رسانه ای شان فرمان داده که منتقدان قانون موسوم به عفاف و حجاب را مخالف "حکم الهی حجاب" و "طرفدار برهنگی" معرفی کنند و از این منظر بدان ها بتازند! کارخانه برچسب سازی این قوم، سه شیفته کار می کند.
بی هیچ مقدمه ای چند نکته را در این باب متذکر می شویم:
1 - قبیله افراطیون از همان عهد خوارج تا همین امروز که در بهار 1404 خورشیدی هستیم، دچار مرض لاعلاجی بوده به نام "خود را مترادف دین پنداشتن" ؛ یعنی دین، آنی نیست که در کتاب و سیره و سنت رسول الله (ص) وجود دارد، دین همینی است که ما می گوییم؛ لذا منتقد ما، مخالف دین و ای بسا مرتد است و لابد و عنداللزوم خونش مباح!
مثلاً همین قانون حجاب و عفاف -که از بس ضد مردمی است که رئیس جمهور منتخب مردم با جمله "نمی خواهم رو در روی مردم بایستم" اجرایش نکرد- در قاموس تندروها، حکم دین تلقی می شود و هر که با این قانون محفلی و من درآوردی مخالف کند، فوراً به او انگ می زنند که حکم الهی حجاب را نفی کردی!
باید به این نابخردان گفت که از کی تا حالا تراوشات ذهنی چند نماینده اندک شمار و تندروی مجلس شده است حکم خدا که مخالفت با آن بشود مخالفت با دستور شریعت؟! حجاب مقوله ای است و قانون شما پدیده ای دیگر.
به راستی این توهم ویرانگر را از کجا آورده اید که نه فقط خود که ملک و ملتی را به ویرانی می کشانید؟ خیلی صریح باید گفت که شما هیچ نیستید، جز افرادی عادی که در سایه "حذف مخالفان از گردونه رقابت ها" و "قهر مردم از صندوق رأی"، چند صباحی وارد خانه ملت شده اید و چند روز دیگر هم باید برگردید به همان جایی که بودید. بنابراین، طول پا و ابعاد گلیم تان را بشناسید و اندازه نگه دارید.
یک بار برای همیشه بفهمید که مخالفت با قانون حجاب و عفافی که شما تصویب کرده اید، مخالفت با هیچ کدام از احکام شریعت نیست، بلکه فقط مخالفت با قانون شماست. از این ساده تر باید گفت تا متوجه شوید؟!
2 - کسی که قانون حاضر را به عنوان حکم الهی جا می اندازد، بزرگ ترین مُبلّغ علیه دین الهی است. جوان امروزی که نه به عمرش رساله توضیح االمسائل دیده و نه پای منبر یک روحانی با سواد مهذب نشسته و به جز کتاب های خشک و بی روح و بی فایده درسی، حتی یک کتاب و یک صفحه درباره دین نخوانده، وقتی مواجه می شود با یک قانون سختگیرانه، غیر عقلانی و متوهمانه که به نام دین عرضه می شود، آیا حق ندارد از چنین دینی بیزار شود و از آن بگریزد؟!
بعد دنبال این می گردند که چرا اوضاع دینداری چنین است و چنان! دین مردم را می دزدند و جار می زنند آی دزد! آی دزد!
3 - چون در برابر جامعه و استدلال های منتقدان - که بسیاری شان نیز متدین اند - کم آورده اند، به جای بحث درباره این قانون، بحث خود حجاب را به میان می آورند؛ قضیه جالب شده: ظاهراً قرار بود قانون شان، از حجاب حفاظت کند ولی اکنون، حجاب را سپر قانون شان کرده اند.
4 - مخالفان خود را متهم می کنند به این که مدافع برهنگی اند و بعد در مذمت برهنگی داد سخن سر می دهند تا بلکه از رهگذر همسویی مردم در مخالفت با برهنگی، یارگیری کنند. این هم از عوارض همان فقر استدلالی است که دچارش هستند. چون درباره اصل موضوع حرفی برای گفتن ندارند بحث را می کشند به برهنگی!
اولاً چه کسی در مقام نقد قانون حجاب و عفاف، از برهنگی حمایت کرده است؟ اگر کسی چنین کرده، مشخصاً خود را او را نقد کنید نه این که هر که گفت بالای چشم تان ابروست داد و هوار راه بیندازید که ایهاالناس! این گفت لخت شوید!
ثانیاً برهنگی و پوشش خلاف عرف اجتماعی در همه جوامع انسانی امری مذموم است و البته ملاک ها و مصداق هایش از جامعه ای به جامعه ای و از موقعیتی به موقعیتی دیگر متفاوت است. مثلاً ممکن است نوعی از پوشش در برزیل مذموم نباشد ولی مثلاً در گرجستان پوششی غیراخلاقی و مغایر با اخلاقیات جامعه محسوب شود. بنابراین هیچ جامعه ای پوشش خارج از عرف خود را برنمی تابد و جالب اینجاست که پذیرش اجتماعی یک هنجار به فشار اجتماعی علیه سویه ناهنجار آن منجر می شود و افراد بدون نیاز به بگیر و ببندهای پلیسی و قضایی، در چارچوب حرکت می کنند و به ندرت پیش می آید که نیازی به برخورد قانونی پیش بیاید.
از این رو، پناه بردن حامیان قانون حجاب و عفاف به پناهگاه برهنگی، مصداق بارز ابتذال سیاسی است که البته ابایی از آن ندارند چرا که در قاموس آنها، هدف وسیله را توجیه می کند و در این میان کیست نداند که هدف اغلب شان نه حجاب که قدرت است و اولی پلکانی برای رسیدن به دومی است ولو آن که خودش هم نباشد و قانونش باشد!
