سرویس ورزش مشرق _ دور از واقعیت نیست اگر بگوییم دوری از استادیوم آزادی و جو سنگین حمایت هواداران سرخ، نیمی از قدرت سرخپوشان را در نبرد با رقبا کم می کند.
این مسئله اولین بار در لیگ دوم و دوره بازسازی ورزشگاه آزادی و انجام دیدارهای پرسپولیس در ورزشگاه تختی به خوبی خود را نشان داد؛ فصلی که در نهایت سرخپوشان رقابت قهرمانی را به سپاهان واگذار کرده و دوره افت چندین ساله این تیم آغاز شد.
در دوره شیوع بیماری کرونا نیز در چند مقطع دیدارهای پرسپولیس در تهران بدون حضور تماشاگران برگزار می شد که اثر مستقیمی بر میزان امتیازگیری این تیم داشت.
اما پرسپولیس امسال رقابت خود در ۴ جام پیش رو را در شرایطی آغاز کرد که بار دیگر ورزشگاه آزادی از دسترس خارج شده و آنها ناچار به حضور در ورزشگاه های تختی و شهدای شهر قدس شدند.
هر دو ورزشگاه بدون شک فاقد چمن استاندارد و سکوهای کافی برای حضور تماشاگران پرشور پرسپولیسی بودند؛ پرسپولیس در سالهای اخیر و به ویژه از دوره حضور یحیی گل محمدی روی نیمکت و در ادامه جایگزینان وی، فلسفه فوتبالی خود را بر مالکیت توپ و پاس های فراوان تعریف کرده بود؛ چنین فلسفه فوتبالی در قدم اول نیازمند زمین چمن استاندارد و هموار است که در نیم فصل نخست فاقد این شرایط بوده و ضربه بسیار سنگینی نیز به پرسپولیس وارد شد.
شاید اگر بازی در استادیوم آزادی، با چمنی مطلوب و حضور ده ها هزار پرسپولیسی برگزار می شد نتایجی نظیر شکست خانگی برابر تیم های قعرنشین نساجی و مس رفسنجان رقم نمی خورد و چه بسا سرنوشت رقابت قهرمانی در پایان فصل نیز بسیار متفاوت بود.
سرخپوشان تهرانی در شرایطی رقابت قهرمانی در هر ۴ جام ممکن را از دست دادند که حتی در رقابت های لیگ قهرمانان آسیا نیز به دلیل حکم کنفدراسیون آسیا شانس میزبانی برابر الغرافه و الشرطه در ورزشگاه آزادی را از دست دادند که مستقیما بر حذف آنها از جدول دور نخست اثرگذار بود.
اکنون و در شرایطی که هنوز پرسپولیس شانس کسب سهمیه لیگ نخبگان آسیا در رقابت با سپاهان اصفهان را دارد، گفته می شود سال آینده نیز هر دو تیم پایتخت بایستی عمده دیدارهای خود به جز مسابقات حساس (آسیایی یا دربی) را خارج از ورزشگاه آزادی انجام بدهند که بدون شک باز هم منجر به متضرر شدن شدید سرخپوشان خواهد شد.
