به گزارش "ورزش سه"، وقتی می‌باختم، پله‌ها را با عجله بالا می‌رفتم، خودم را در اتاقم حبس می‌کردم و چیزی نمی‌خوردم. هیچ‌چیز به من نمی‌چسبید. سال‌ها از آن روزها در شهر لیورپول گذشته، از زمانی که آن پسربچه هافبک به اسطوره آنفیلد تبدیل شد. اما ترنت الکساندر آرنولد هنوز هم از شکست‌ها دلخور می‌شود. روحیه‌ای فوق رقابتی که حتی در تمرینات، هم‌تیمی‌هایش را کلافه می‌کند.
پسر شری که پس از تمام دوران حرفه‌ای‌اش به‌عنوان یک "قرمز"، حالا در آستانه تبدیل شدن به بازیکن رئال مادرید در تابستان آینده است. این موضوع با اعلام رسمی جدایی او از لیورپول، پس از یک عمر در مرسی ساید، قطعی‌تر شد. انتقالی رایگان که هواداران مادرید برای پر کردن پست دفاع راست مشتاقش هستند؛ پستی که با مصدومیت دنی کارواخال، با راه‌حل‌های موقت مثل لوکاس واسکز یا فده والورده (که این امر والورده را از خط هافبک دور کرده) پر شده است.
آرنولد در ویدیویی احساسی که لیورپول منتشر کرد، جدایی‌اش را تأیید و تصمیمش برای شروع در جایی جدید را با هدف اصلی برنابئو اعلام کرد: «همیشه مدیون لیورپول خواهم بود. اما من هیچ‌چیز دیگری جز این را تجربه نکرده‌ام و این تصمیم به معنای پذیرش چالشی جدید، خروج از منطقه امنم و پیشرفت حرفه‌ای و شخصی است. هر روز که در این باشگاه بودم، همه‌چیز خودم را گذاشتم و امیدوارم احساس کنید که من همه‌چیز را به شما داده‌ام.»
آیا همیشه بازنده بدی بود؟
جوردن هندرسون این سؤال را از ایان باریگان، کاشف الکساندر آرنولد، در برنامه‌ای ویژه از BT Sports پرسید که این دو بازیکن را روبه‌روی هم قرار داده بود: «فاجعه! من حالا در آکادمی لیورپول کار می‌کنم و همیشه دنبال بچه‌هایی هستم که بازنده بدی هستند. بچه‌هایی که عصبی می‌شوند و کنترلشان را از دست می‌دهند، و صادقانه بگویم (با اشاره به ترنت) هیچ‌کس مثل او ندیده‌ام!»
ترنت یک "اسکوزر" است (از واژه اسکوز، لهجه غلیظ لیورپولی و غذای سنتی منطقه)، متولد و بزرگ‌شده در این شهر. کودکی که در حومه‌های فقیرنشین شمال انگلیس بزرگ شد، جایی که نفرت از مارگارت تاچر به‌خاطر عملکرد سیاسی‌اش در فاجعه هیلزبورو یک وظیفه بود. هر بار که توپی را شوت می‌کرد و گل می‌شد، این بچه فریاد می‌زد: «جرررررارد!». مثل چند نسل از هواداران قرمز (هواداران لیورپول در مقابل آبی‌ها، هواداران اورتون)، ترنت استیون جرارد، هافبک تاریخی، را به‌عنوان بت، نماد و الگوی خود داشت.
اتفاقاً مربی و شاگرد در یک موقعیت مشابه قرار گرفتند، در همان دو راهی: ماندن در باشگاهی که عاشقش بودند، باشگاهی که کودکی‌شان را شکل داد، یا پاسخ به دعوت رئال مادرید.
جرارد آن زمان گفت: «شاید روزی از نرفتن پشیمان شوم، اما از ترک لیورپول بیشتر پشیمان می‌شدم.» او دو بار به فلورنتینو پرز نه گفت، کاری که اصلاً آسان نبود. حس دلتنگی، واژه گالیسیایی "مورینیا" که در اسپانیایی معادلی ندارد اما به نوستالژی برای زادگاه اشاره می‌کند، غالب شد. اما ترنت این قدم را برداشته و تصمیم به رفتن گرفته است.
این بازیکن انگلیسی که دوران حرفه‌ای‌اش را در لس‌آنجلس به پایان برد اما فقط برای لیورپول در سطح نخبگان بازی کرد، یکی از بزرگ‌ترین «چه می‌شد اگر»های تاریخ برنابئو است، شاید در کنار فرانچسکو توتی، عشقی دیگر.
جنگندگی، کلاس و استعدادی که حتی زین‌الدین زیدان را مبهوت کرد، کسی که همیشه او را بهترین هافبک دورانش می‌دانست. آن انتقال بسیار نزدیک بود، حتی لیورپول تسلیم شده بود. اما مذاکراتی سریع به تمدید مادام‌العمر منجر شد. جرارد، وقتی دیگر در لیورپول نبود، به یک دفاع راست جوان به‌عنوان رهبر بعدی تیم اشاره کرد. آیا او راه او را ادامه خواهد داد؟
وضعیت لیورپول برای جدایی او مساعد بود. این تیم در حال بازسازی برای سال‌های آینده بود، پس از جدایی یورگن کلوپ و با هدایت آرنه اشلوت. این مربی هلندی اولین قهرمانی‌اش در لیگ برتر را با تیمی به ارث برده جشن گرفت، تیمی که هنوز پروژه شخصی او نیست، و با حذف دردناک در یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان مقابل پاری‌سن‌ژرمن لوئیس انریکه. بازیکنان کلیدی مثل محمد صلاح و ویرژیل فن‌دایک قراردادشان را تمدید کردند، اما الکساندر-آرنولد نه.
این اسکوزر یک دفاع کناری هجومی است، بازیکنی با پای راست جادویی و توانایی شوت‌زنی با هر دو پا. موقعیتش در کناره‌ها گاهی تصادفی به نظر می‌رسد، روحش مثل یک هافبک است. این نیاز به درخشش هجومی گاهی او را به دردسر می‌اندازد، با ضعف‌های دفاعی جدی که اخیراً بیشتر شده‌اند. کسی نمی‌تواند، به قول معروف، کشش او به رئال مادرید را نادیده بگیرد. درخشان‌ترین نوری که یک بازیکن می‌تواند زیر آن قرار بگیرد، چه خوب، چه بد.
انتقادات تند بوده‌اند. روی کین، کاپیتان سابق منچستریونایتد و تحلیلگر فعلی، گفته: «او بیش از ۳۰۰ بازی برای انگلیس انجام داده، اما هنوز مثل کسی دفاع می‌کند که انگار هرگز دفاع راست نبوده است. اگر ترنت به رئال مادرید برود، برایش آرزوی موفقیت می‌کنم. انگار مادرید بلد نیست دفاع کند!»
درست است که این بازیکن انگلیسی عملکرد هجومی دفاع راست مادرید را به شدت بهبود می‌بخشد، اما اگر مصدومیت‌ها به دنی کارواخال اجازه دهند، او در مسائل دفاعی بسیار قابل اعتمادتر است.
لیورپول با زمان‌بندی عالی پس از قهرمانی، خداحافظی گرمی برایش ترتیب داد. برای هواداران، این جدایی دردناک است. او نه تنها دومین بازیکن باسابقه تیم است (بعد از صلاح، و در جمع ۵۰ بازیکن تاریخی با ۲۶ سال سن)، بلکه نماد آکادمی و روح اتحاد بین باشگاه و شهر است. آرنولد می‌گوید همیشه یک هوادار قرمز باقی خواهد ماند.
در سال ۲۰۱۹، لحظاتی پس از قهرمانی در لیگ قهرمانان، این جوان بیست‌ساله خودش را این‌گونه توصیف کرد: «یک پسر معمولی از لیورپول که رویاهایش به حقیقت پیوست.» و هیچ‌جا بهتر از سانتیاگو برنابئو برای رویای اروپایی نیست.
