«دهه کرامت»، فصل فرخنده ای است که به خوانش درس های امام رضا(ع) جان را و جهان را رونقی سازنده می دهد. حدیث ها به هر تکرار، حدیثی تر و تازه تر نتیجه می بخشد. "دوستى با مردم ، نیمى از عقل است" این حدیثِ شریف، تبیین کننده نگاه امام رضا علیه السلام به ضرورت تعامل با مردم است. تعاملی که می تواند تار و پودِ وحدت را شکل دهد. این تار و پود زمانی در هم تنیده و با گره ها محکم می شود که رعایت حقوق دیگران جا را بر ناحق تنگ کند. از این مرحله هم به فراگیر شدن حداکثری "حق بانی" برسد و بلکه بالاتر؛ مردم نسبت به هم در دایره "مواسات" عمل کنند.
امام رضا علیه السلام، می فرمایند:" هر کس اندوه و مشکلى را از مؤمنى برطرف نماید ، خداوند در روز قیامت‌اندوه را از قلبش برطرف سازد." این کلام، همه آحاد ملت را در همه اعصار مخاطب قرار می دهد تا نگاه گرم و دست گره گشا داشته باشند. وحدت این راهبرد متعالی در میان ملت از راهی چنین به وجود می آید و به کمال می رسد. "مولفه قلوبهم" که اصطلاحی فقهی- نظامی است فقط کارکرد پیشینی ندارد. امروز هم راهبردی راه گشاست، هم در ساحت اقتصادی- بین المللی و هم در ساخت فرهنگی- عاطفی- ملی.
گروه های دوستی با جمهوری اسلامی که علقه دینی- عاطفی هم دارند در این هندسه قابل طرح و بازخوانی است. کارکرد آن در دفاع از منافع ایران هم نمایان است. من از به کار بردن واژه بیگانه ساخته "نیروهای نیابتی" احتراز می کنم و این گروه ها و ملت ها را جان یافته به حکمتِ اندیشه رضوی می دانم که می فرمایند" بعد از انجام واجبات ، کارى بهتر از ایجاد خوشحالى براى مؤمن ، نزدخداوند بزرگ نیست." ما بر این اساس دایره دست گیری و خوشحالی آفرینی را تا دوردست ها گسترانده ایم. همسایه ها که به مهر نگاه خود را تغییر داده اند و هم کیشانی که به کیشِ مهر، همراه شده اند را هم با همین نگاه می بینیم. تربیت رضوی است که راه های دراز را کوتاه می کند تا دستِ دراز بدخواهان هم کوتاه گردد.
برنامه ای از این دست هم در کلام امام رضا علیه السلام، چنین تبیین می شود؛ "إن الإمامة زمام الدین و نظام المسلمین و صلاح الدنیا و عز المؤمنین، ان الإمامة أس الإسلام النامی و فرعه السامی؛ امامت، زمام دین و مایه نظام و تشکیلات مسلمانان و صلاح دنیا و عزت مؤمنان است. رهبری، پایه بالنده اسلام و شاخه بلند آن است." در نظام سازی هایی چنین است که می توان به احقاق حق همگانی اهتمام ورزید.
می شود طرح های باطل و خواب های آشفته را بی تعبیر گذاشت. ما در جغرافیای مسلمانی دست های توانا و بلندی داریم که اگر چه دورند اما نسبت به هم همان نقشی را دارند که پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:" ألمؤمن للمؤمن کالبنیان المرصوص یشد بعضه بعضا؛ مؤمن نسبت به مؤمن مانند بنای استواری است که اجزای آن، یکدیگر را استحکام می بخشند."
این هم تصویری است که باید در کشور به واقعیت تبدیل شود و هم به دنبال تحقق آن در جهان اسلام باشیم. ملتِ منسجم است که می تواند محور فعال تشکیل امت را فراهم کند. برای این هم باید به این کلام امام علی (ع) توجه کرد که فرمودند:" صلاح ذات البین أفضل من عامة الصلاة و الصیام؛ اصلاح اختلافها، از تمامی نمازها و روزه ها برتر است." توسعه صلاح در کشور و تقویت بنیه همدلی و همراهی ظرفیت برای رفع اختلاف و همگرایی بین المللی را هم فراهم می کند.
اینجاست که می توانیم به تحقق میدانی کلام نبوی امید بندیم که می فرمایند:" ألمؤمنون إخوة تتکافؤ دماؤهم و هم ید علی من سواهم؛ مؤمنان با هم برادرند و خونشان برابر است و در برابر دشمن متحد و یکپارچه اند." باری، دوستی با مردم نیمی از عقل است. عاقلانِ مومن دایره دوستی ها را به گستره ای از توانمندی های هم افزا شده تبدیل می کنند. راز و راه موفقیت اینجاست. در وحدت ملی و در همدلی اسلامی، درهمگرایی بین المللی.
