به گزارش "ورزش سه"، وقتی از دور به نام‌های قهرمان‌های بیست و چهار دوره لیگ برتر فوتبال ایران نگاه کنید بیش از همه نام پرسپولیس به چشم می‌خورد. تیمی که تا پیش از آمدن برانکو ایوانکویچ تنها در لیگ‌های اول و هفتم سری جدید لیگ ایران قهرمان شده بود اما به یک باره سرنوشت تیمی که سالها از قهرمانی دور مانده بود تغییر کرد.
فرض کنید در اوج رقابت‌های لیگ بهترین خط حمله و هجومی‌ترین تیم ممکن را دارید اما مقابل چشم صد هزار هوادار به دلیل تفاضل گل کمتر، جام قهرمانی را صدها کیلومتر آنطرف‌تر به تیم دیگری بدهند. در اینجا دو راه وجود دارد: حسرت خوردن مداوم یا ایستادن با چشم‌های اشک‌بار. این داستان پرسپولیس برانکو در لیگ پانزدهم بود که اشک ریخت، تشویق شد و برای درو کردن همه جام‌های ایران متحد شد.
برانکو ذره ذره ژن و شخصیت قهرمانی را به پرسپولیس تزریق کرد و تیمی ساخت که سالها هواداران به آن افتخار کنند. در این مسیر نسل بازیکنان و حتی سرمربی این تیم عوض شد اما همچنان پرسپولیس شیوه قهرمان شدن و بازگشت به صدر جدول را با گوشت و خون خود بلد بود و مدت زیادی دور از ناکامی نمی‌ماند.
پرسپولیس بعد از فتح هت‌تریک لیگ و کسب سه‌گانه با برانکو در پایان لیگ هجدهم با برانکو وداع تلخی داشت اما به مسیر خود ادامه داد و در لیگ‌های نوزدهم و بیستم هم قهرمان ایران شد. حتی زمانی که تیم یحیی در لیگ بیست و یکم مغلوب اراده و تیم پولادی استقلال بدون باخت فرهاد مجیدی شد، قوی‌تر برگشت و پاره شدن روند پنج قهرمانی متوالی خود را در سال بعد با کسب سه‌گانه و همه جام‌های داخلی ممکن جبران کرد. این روند در فصل بعد وقتی یحیی در میانه راه هم پرسپولیس را ترک کرد با اوسمار ویرا ادامه پیدا کرد و بازیکنانی که تشنه قهرمانی بودند اجازه ندادند استقلال جواد نکونام قهرمان شود و بازهم روی قله فوتبال ایران ایستادند.
درحالی که پرسپولیس هنوز مشغول شادی از قهرمانی لیگ بیست و سوم بود، تراکتور می‌خواست چیزی فراتر از نقل و انتقالات را رقم بزند. از تعریف مهندسی ژنتیک چه می‌دانید؟! "مهندسی ژنتیک شامل دستکاری محتوای ژنتیکی موجود‌های زنده برای تغییر ویژگی‌های آنها یا به وجود آمدن صفات جدید است." تراکتور به مرور زمان ژن قهرمانی را در خون اسکواد تیمش تزریق کرد و حالا جشن قهرمانی تراکتور در پایان فصل پر از بازیکنانی خواهد بود که همان ژست‌ها را در جشن‌های قهرمانی با پرسپولیس هم گرفته‌اند.
علیرضا بیرانوند، مهدی ترابی، دانیال اسماعیلی‌فر، محمد نادری، شجاع خلیل‌زاده و مهدی شیری بازیکنانی بودند که با پرسپولیس طعم قهرمانی را چشیده بودند و برای تنفس بوی قهرمانی در هوای مطبوع تبریز لحظه شماری می‌کردند. فارغ از بحث‌های جنجالی جدایی علیرضا بیرانوند و صادر نشدن حکم انضباطی و استیناف قطعی او، باید پذیرفت که تراکتور از نظر فنی شایستگی قهرمانی را داشته و چیزی فراتر از یک دروازه‌بان ملی‌پوش را از پرسپولیس گرفته است. حالا ژن‌های قهرمانی وارد دی‌ان‌اِی تراکتور شده‌اند و ستاره‌های قهرمان سابق ایران به سایر ستاره‌های توانمند تراکتور هم راه و روش قهرمانی را نشان دادند. ستاره‌هایی که مقابل پرسپولیس در ورزشگاه آزادی با دو گل به زانو در آمدند اما هیچ‌گاه تسلیم نشدند.
هواداران پرسپولیس در حالی که تمام فصل خود را به خاطر عصبانیت از سوء مدیریت تصمیم‌گیران پرسپولیس مشغول کامنت کردن و فریاد "اخراج گاریدو" و "اخراج درویش" بودند حالا پس از مدت‌ها نمی‌توانند در پایان فصل برای کسب هیچ دستاوردی جشن بگیرند و بدون شک هیچوقت اشتباهات مدیریتی باشگاه در تابستان گذشته را نخواهند بخشید.
از طرفی حالا تراکتور با تغییر ژن‌ها، خون قهرمانی را در جریان رگ‌هایش حس می‌کند و می‌خواهد اولین قهرمان ۷۰ امتیازی ایران باشد و فصل خود را خاص و ماندگار‌تر کند. تیمی که چند هفته قبل وقتی پرسپولیس به صدر نزدیک شده بود، ستاره‌هایی مثل ترابی و دانیال در آن به جای بهانه جویی از هواداران‌شان می‌خواستند جملاتی مثل "نمی‌گذارند قهرمان شویم" را از ادبیات هواداری‌شان حذف کنند.
ژنی که برانکو در سال ۹۴ با خود به ایران آورد و با آن معنای "تیم" بودن را معنا کرد حالا به دست یک مرد کروات دیگر افتاده است. دراگان اسکوچیچ حالا توانایی‌های خود را به رخ فوتبال ایران که او را برای جام جهانی ۲۰۲۲ نخواست کشیده و تیم‌های دیگر حتی اگر نخواهند باید با واقعیت قهرمان ایران کنار بیایند. البته باید این را در نظر گرفت که اسکوچیچ و برانکو ایوانکوویچ بسیار آدم‌های متفاوتی از نظر شخصیتی و فوتبالی هستند و شاید اشتراک آنها به پرچمی که در جشن خود بالا می‌برند خلاصه شود.
