به گزارش ورزش سه، در دنیای پرخطر و نفس‌گیر دوچرخه‌سواری دانهیل، جایی که اغلب مردان هم با احتیاط قدم می‌گذارند، نامی درخشان از ایران می‌درخشد؛ سمیه فراهانی، نخستین بانوی ایرانی که جسارت، علاقه و پشتکار را به دوچرخه‌ای با کمک فنرهای مخصوص سپرده و دل به مسیرهای پرشیب و صعب‌العبور کوهستانی زده است.
فراهانی متولد ۱۲ دی ۱۳۶۰ است و مسیر حرفه‌ای‌اش را از یک تفریح ساده با دوچرخه پدرش آغاز کرد. خودش می‌گوید: «هفته‌ای یک‌بار با یک دوچرخه مبتدی می‌رفتم کوه، اما کم‌کم فهمیدم این فقط تفریح نیست؛ عشقه!» او به مرور تجهیزاتش را به‌روزرسانی کرد و حالا با وجود تمام مشکلات مالی، یکی از معدود زنان خاورمیانه‌ای است که به طور جدی در رشته دانهیل فعالیت می‌کند.
.
او در گفت‌وگو با خبرنگار ورزش سه افزود: «ترسیدن طبیعی‌ست، ولی اجازه نمی‌دم ترس مانع بشه. مسیرها خطرناکن، ممکنه زمین بخوری یا اتفاقی بیفته. اما با تمرین زیاد، ترست کم‌کم رام میشه.»
سمیه فراهانی سابقه ورزش‌های رزمی، بدنسازی، کاراته، کونگ‌فو و تیراندازی دارد. این ترکیب کم‌نظیر از قدرت بدنی و تمرکز ذهنی، او را به ورزشکاری آماده برای مسیرهای چالشی دانهیل تبدیل کرده است.
او درباره تفاوت دوچرخه‌های این رشته توضیح می‌دهد: «دوچرخه‌های دانهیل با سیستم تعلیق جلو و وسط، مناسب سرازیری‌های خشن هستند. اینجا خبری از رکاب زدن نیست؛ فقط باید تعادل رو حفظ کنی، از موانع طبیعی و مصنوعی رد شی و کمترین زمان رو ثبت کنی.»
فراهانی با افتخار از تجربه‌اش در مسابقات جهانی ولیسور ایتالیا یاد می‌کند، جایی که هرچند به فینال نرسید، اما حضورش در بین بزرگان این رشته، دستاوردی مهم برای ورزش زنان ایران بود.
بزرگ‌ترین مانع او چیست؟ «مسائل مالی. من با دوچرخه ۲۰۱۷ تمرین می‌کنم، در حالی‌که رقبای جهانی‌ام دوچرخه‌های ۲۰۲۵ دارند. برای خرید تجهیزات، وسایل خونه‌مو فروختم. هیچ اسپانسری ندارم، ولی هنوز دست نکشیدم.»
در پاسخ به اینکه سمیه فراهانی را در پنج سال آینده کجا خواهیم دید، با اطمینان می‌گوید: «اگر حمایت بشم، هدفم اینه که به فینال مسابقات جهانی برسم. ولی حتی بدون حمایت، تلاشمو ادامه می‌دم. چون این ورزش فقط قهرمانی نیست، یه سبک زندگیه.»
او در پایان، مادرش را بزرگ‌ترین حامی‌اش می‌داند و به زنان ایران پیام می‌دهد: «نترسید. به راهی که دوست دارید برید، حتی اگر کسی قبلاً نرفته باشه.»
ورزش سه از سمیه فراهانی تقدیر می‌کند؛ نه فقط برای جسارت در یک رشته خاص، بلکه برای تبدیل شدن به نمادی از امید، تلاش و شکستن مرزهای ممکن.
