نوید احمدپور - آسمان خوزستان این بار نه از باران، که از خشم گردوغبار منشأگرفته از عراق سیاه شده است. گردوغباری که نه فقط دید را به صفر رسانده، بلکه ریه‌های شهروندان را هدف گرفته است: در ۲۴ ساعت گذشته، ۸۰۲ نفر با عوارض تنفسی و قلبی به بیمارستان‌ها هجوم آورده‌اند—۹۲ نفرشان بستری شده‌اند و بقیه با وضعیت ناپایدار ترخیص شده‌اند.
کارگروه اضطرار آلودگی هوای خوزستان امروز تصمیم گرفت: فردا، ۱۵ اردیبهشت، کلاس‌های صبح ۱۴ شهر شامل اهواز، آبادان، خرمشهر، دزفول، و ماهشهر غیرحضوری خواهد بود. این دومین روز پیاپی است که دانش‌آموزان خوزستانی به جای نشستن پشت نیمکت‌ها، در خانه‌هایشان از گردوغبار فرار می‌کنند.
هنوز تکلیف ادارات و دانشگاه‌ها مشخص نیست. محمدجواد اشرفی، دبیر کارگروه اضطرار، اعلام کرد: «اگر آلودگی ادامه یابد، ساعت ۶ صبح تصمیم نهایی گرفته می‌شود.» این یعنی هزاران کارمند و دانشجو در ابهام به سر می‌برند—آیا فردا روزی برای رفتن است یا ماندن؟
اداره کل هواشناسی خوزستان هشدار داده است: این گردوغبار از مرزهای عراق می‌آید و تا جمعه ادامه خواهد داشت. اما سؤال اینجاست: چرا پس از سال‌ها، هیچ راه‌حل بلندمدتی برای این بحران فصلی که هر سال بدتر می‌شود وجود ندارد؟
میثم معزی، معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی اهواز، به گروه‌های پرخطر—کودکان، زنان باردار، سالمندان، و بیماران تنفسی—توصیه کرده است: «در را ببندید و بیرون نروید.» اما برای بسیاری، این توصیه یک شوخی تلخ است—چون زندگی روزمره نمی‌تواند به دلیل آلودگی متوقف شود.
این فقط یک «روز گردوغباری» دیگر نیست. این نشانه‌ای از یک فاجعه زیست‌محیطی است که سال‌هاست مدیریت نشده از خشکیدن تالاب‌ها تا بی‌تفاوتی به منشأ خارجی آلودگی. خوزستانی‌ها امروز نه فقط با خاک در هوا، که با سؤال‌های بی‌پاسخ روبرو هستند: آیا فردا هم مدارس تعطیل خواهد شد؟ آیا کسی مسئولیت این بحران را به عهده می‌گیرد؟
