عصر ایران- بیل توماس چیتا (Bill Thomas Cheetah) یک خودروی اسپرت آمریکایی بود که به طور کامل با قطعات ساخت آمریکا طراحی و مهندسی شد و بین سال‌های ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ توسط تیونر عملکردی شورولت، بیل توماس ساخته شد. این خودرو به عنوان رقیبی برای "کبرا" ساخته کارول شلبی توسعه داده شد.
ویلیام پی. "بیل" توماس در ۲۸ مه ۱۹۲۱ متولد شد و در آناهیم، کالیفرنیا زندگی می‌کرد. در سال ۱۹۵۶، توماس شروع به تیونینگ و اصلاح شورولت کوروت‌ها برای مسابقه در شرکت C S Mead Motors کرد. تا سال ۱۹۶۰، شرکت خود به نام Bill Thomas Race Cars را تأسیس کرد.
در آن زمان جنرال موتورز از او خواست روی عملکرد شورولت کورویر کار کند. همچنین، خودروهای ۱۹۶۲ مدل ۴۰۹ بیل ایر و بیسکین را برای مسابقات درگ آماده کرد و یک خودروی دیگر شورولت را برای لوییس آنسر جهت شرکت در مسابقه سربالایی Pikes Peak آماده کرد. او همچنین مأمور شد تا بر روی شورولت Chevy II کار کند. بیل توماس در ۱۰ اکتبر ۲۰۰۹ درگذشت.
در سال ۱۹۶۳، توماس حمایت پنهانی از وینس پیگینز، رئیس گروه محصولات عملکردی جنرال موتورز، دریافت کرد تا چیتا را به عنوان یک خودرو مفهومی توسعه دهد. طراحی توسط توماس و دن ادموندز (سرپرست ساخت) انجام شد.
هزینه پروژه توسط سرمایه‌گذاران خصوصی، توماس و جان گرو، یک نمایندگی شورولت در ریالتو کالیفرنیا، تأمین شد. گرو مالک نمونه اولیه بود. توماس از ارتباطات خود در دنیای مسابقات استفاده کرد تا از شورولت برای تأمین قطعاتی مانند موتور ۳۲۷ کوروت، گیربکس مانسی و سیستم تعلیق عقب مستقل کمک بگیرد.
ادموندز پس از دریافت قطعات اصلی، طرح کلی شاسی را روی زمین با گچ ترسیم کرد. نقشه‌های اصلی شامل چند طرح ساده با ابعاد اصلی بود. طراحی او بیشتر بر اساس تصور بصری و تجربه بود، نه طراحی مهندسی کامل. در ابتدا چیتا برای نمایش توانایی‌های شرکت توماس طراحی شده بود، نه برای مسابقه. اما بعدها تصمیم گرفته شد تا خودرو وارد مسابقات شود، در حالی‌که شاسی استحکام لازم را نداشت.
ادموندز پس از ساخت نیمه پایین شاسی، بدنه‌ای چوبی ساخت که به عنوان قالب برای بدنه آلومینیومی استفاده شد. این بدنه در California Metal Shaping ساخته شد و شیشه‌ها توسط Aircraft Windshield Co تأمین شد. دومین خودرو نیز در دسامبر ۱۹۶۳ با بدنه آلومینیومی برای آزمایش ساخته شد، اما بقیه خودروها با بدنه فایبرگلاس ساخته شدند.
شاسی خودرو از لوله‌های کروم-مولی جوش داده شده با جوشکاری TIG ساخته شده بود. طراحی خودرو به گونه‌ای بود که موتور در جلو قرار داشت اما به قدری عقب بود که گیربکس مستقیماً به دیفرانسیل وصل می‌شد و شفت انتقال قدرت فقط یک مفصل U شکل داشت. به همین دلیل، پاهای راننده کنار موتور قرار می‌گرفتند و لوله‌های اگزوز از بالای پاهای سرنشینان می‌گذشت. این طراحی باعث گرم شدن بیش از حد کابین راننده می‌شد.
موفق‌ترین چیتا متعلق به رالف سلیر بود که آن را به رودستر تبدیل کرد و در مسابقات مختلف از جمله Daytona شرکت داد. او بین سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۵ در ۱۱ مسابقه پیروز شد. در مجموع ۱۰ خودروی اصلی در مسابقات مختلف شرکت کردند.
علاوه بر گرمای زیاد کابین، موتور نیز به دلیل عدم وجود تهویه مناسب داغ می‌کرد. با نصب رادیاتور بزرگ‌تر، ایجاد سوراخ‌هایی در کاپوت و اضافه کردن اسپویلرها، تا حدی مشکل حل شد. طراحی اولیه که به عنوان یک نمونه مفهومی بود، باعث شده بود شاسی استحکام لازم برای مسابقه را نداشته باشد. در پیچ‌ها، تغییر شکل شاسی باعث تغییر زاویه چرخ‌ها و سختی کنترل خودرو می‌شد. با اصلاحاتی مانند تقویت شاسی و نصب ترمز دیسکی، وضعیت بهتر شد. اما در مسیر مستقیم، این خودرو بسیار سریع بود.
در سال ۱۹۶۴ قوانین مسابقه‌ای تغییر یافت و تولید ۱۰۰۰ خودرو برای همولوگیشن لازم شد. در نتیجه، شورولت حمایت خود را قطع کرد. با پیشرفت طراحی خودروهای مسابقه‌ای و گرایش به موتور وسط، پروژه چیتا دیگر توجیه اقتصادی نداشت. آتش‌سوزی کارخانه در ۹ سپتامبر ۱۹۶۵ نیز به این پایان کمک کرد. آخرین چیتا در آوریل ۱۹۶۶ تحویل داده شد.
آمار رسمی وجود ندارد اما تخمین زده می‌شود حدود ۲۳ دستگاه ساخته شده باشد. طبق گزارش Bob Auxier از شرکت BTM Race Cars، ۱۹ شاسی و ۳۳ بدنه تولید شده است.
پس از توقف تولید، شرکت‌های مختلفی مانند Fiberglass Trends، BTM Race Cars، و Shell Valley نسخه‌های کپی چیتا را برای مسابقات درگ یا کیت‌کار تولید کردند. شرکت Ruth Engineering نیز نسخه مدرن‌تری به نام Cheetah Evolution تولید کرده است.
