دانشگاه‌های بزرگی چون تهران، علامه طباطبایی، تربیت مدرس و خوارزمی بیش از هشت ماه است که با سرپرست اداره می‌شوند. مهلت قانونی شش ماهه‌ی سرپرستی آن‌ها مدتهاست به پایان رسیده، اما گویا هیچ‌کس عجله‌ای برای تعیین تکلیف نهایی این مراکز علمی ندارد.

 

به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، هر روز بر جمع سرپرست های دانشگاههای کشور افزوده می شود و حتی تکلیف آنها هم که دوره سرپرستی شان هم تمام شده است،  مشخص نیست و روندی غیرقانونی درباره آنها جریان دارد. وزیر علوم هم که می گوید پیش از اینها، بعضی از دانشگاهها حتی با چهارسال سرپرستی مدیریت می شدند!

 

وزیر علوم در توضیح این وضعیت می‌گوید: "برای نصب رئیس دانشگاه با توجه به حساسیتی که وجود دارد یک نظامات حقوقی و فرایند قانونی دیده شده است." او به فرآیند طولانی استعلام از نهادهای مختلف اشاره می‌کند و می‌افزاید: "گرفتن استعلام از چندین مرجع جداگانه، به خودی خود زمان‌بر است." اما پرسش اینجاست که آیا این تعلل‌های چندماهه واقعاً ناشی از پیچیدگی‌های اداری است یا عوامل دیگری در کار است؟

 

در گوشه‌ای از این ماجرا، شورای عالی انقلاب فرهنگی قرار دارد که با وجود حضور رئیس جمهور و وزرای کلیدی، در سال گذشته تنها سه جلسه برای بررسی صلاحیت روسای دانشگاه‌ها تشکیل داده است. نتیجه؟ تأیید صلاحیت روسای حدود ۱۰ دانشگاه. این در حالی است که ده‌ها دانشگاه بزرگ کشور همچنان در انتظار تعیین تکلیف نهایی به سر می‌برند.

دانشگاه تهران (حسین حسینی | انتصاب: ۲۷ شهریور)

دانشگاه علامه طباطبایی (شجاع احمدوند | انتصاب: ۳ مهر)

دانشگاه خوارزمی (بیژن عبداللهی | انتصاب: ۱۳ شهریور)

دانشگاه هنر (بهشید حسینی | انتصاب: ۲۴ مهر)

 دانشگاه پیام نور (هادی امین‌ناجی | انتصاب: ۱۵ مهر)

در این میان باید به لیست ۴۷ نفره سرپرست های باقیمانده، سرپرست های جدید چهاردانشگاه، یعنی محقق اردبیلی، چمران اهواز،ارومیه، و صنعتی کرمانشاه را نیز اضافه کرد.

 

دانشگاه تهران، نماد آموزش عالی کشور، بیش از هفت ماه است که با سرپرست اداره می‌شود. دکتر حسین حسینی، سرپرست فعلی دانشگاه، مأموریت داشت شورایی از منتخبان دانشگاه را تشکیل دهد تا افراد شایسته برای ریاست معرفی شوند. اما گذشت ماه‌ها از این مأموریت و هنوز هیچ نتیجه‌ای حاصل نشده است.

 

مهلت قانونی سرپرستی او در اسفندماه به پایان رسید، اما گویا این پایان ماجرا نبوده است. بر این اساس ، شرایط مناسبی هم در دانشگاه حکمفرما نیست و به نظر می رسد هر چه سریع تر باید نسبت به انتخاب رئیس،  اقدام کرد.

 

در سوی دیگر، دانشگاه علامه طباطبایی قرار دارد که سرپرست آن در سوم مهرماه منصوب شد. مهلت شش ماهه‌ی سرپرستی در سوم فروردین به پایان رسید، اما خبری از تأیید نهایی یا معرفی جانشین نیست. دانشگاه تربیت مدرس نیز داستانی مشابه دارد. یوسف حجت از ۲۷ شهریور سرپرست این دانشگاه است، اما پس از گذشت بیش از هفت ماه، هنوز تکلیفش مشخص نشده است.

 

 

این بلاتکلیفی مدیریتی پیامدهای نگران‌کننده‌ای داشته است. استادان دانشگاه‌ها از نبود برنامه‌ریزی‌های بلندمدت شکایت دارند. بسیاری از طرح‌های توسعه‌ای و پژوهشی به دلیل نبود مدیران دائم متوقف شده‌اند. دانشجویان نگران آینده تحصیلی خود هستند. علاوه بر این ها انتظار از دولت پزشکیان در این باره پی گیری ویژه است.

 

مسعود پزشکیان، رئیس جمهور، در جلسه اخیر شورای عالی انقلاب فرهنگی گفته است: "وظیفه شورای عالی انقلاب فرهنگی نه ورود در حوزه جزئیات اجرایی و احیاناً تصدی‌گری در این زمینه، بلکه رصد و پایش کیفیت و کمیت اجرای مصوبات و اسناد موجود است." این سخنان می‌تواند اشاره‌ای به نقد روند فعلی باشد که دانشگاه‌ها را در بلاتکلیفی مدیریتی رها کرده است.

وضعیت کنونی دانشگاه‌های کشور نیازمند عزمی جدی برای تغییر است. اگر قرار است دانشگاه‌ها نقش خود را در پیشرفت علمی کشور ایفا کنند، ابتدا باید از این بلاتکلیفی مدیریتی خارج شوند. شاید وقت آن رسیده که مسئولان به جای توضیح طولانی‌تر شدن فرآیندها، راه‌حلی برای کوتاه‌کردن این مسیر پرپیچ‌وخم پیدا کنند. تعلل و تعطیلی در کار دانشگاهها، مخصوصا در شرایط فعلی پیشرفت علمی کشورهای دنیا و منطقه، جایز نیست. مخصوصا این که روسای جدید هم بعد از انتخاب، باید دوره ای را به عنوان سرپرست فعالیت داشته باشند.

 

آخرین صحنه از این نمایش بلندمدت کی به پایان می‌رسد؟ پاسخ این پرسش را باید در تصمیم‌گیری‌های آتی مسئولان جستجو کرد. اما تا آن زمان، دانشگاه‌های کشور همچنان با سرپرست‌هایی اداره خواهند شد که نه می‌توانند برنامه‌ای بلندمدت داشته باشند و نه می‌دانند فردا چه سرنوشتی در انتظارشان است.