خبرگزاری مهر؛ گروه استانها: هنرمندان توانای ما با خلق آثاری روح‌نواز و فاخر، جوششی نهان در دل مخاطبان خود ایجاد می‌کنند، مسیر تکامل و رشد و رسیدن به قله‌های بلند افتخار، از برکات آفرینش آثار زیبا است.
هنر و هنرمندان در هر زمینه‌ای، وسیله‌ای برای ترقی و کمال و نمایش معرفت و مرامنامه اخلاقی ما هستند؛ هنری به بلندای تاریخ و گذشته ما که مهر اصالت شناسنامه ما ایرانیان است.
حال که با دقت به تاریخ نمایشنامه‌نویسی می‌نگریم، چشمه‌سار حقیقت را می‌بینیم که سرریز دانش و کمال ما است.
هنر وسیله‌ای برای ترقی و نمایش اصالت ایرانی
باقر سروش، هنرمند توانای کردستانی و دانش‌آموخته نمایشنامه‌نویسی دانشگاه هنرهای زیبای تهران، با خلق آثاری روح‌نواز، جوششی نهان در دل مخاطبان برمی‌انگیزد و هنر را وسیله‌ای برای ترقی و نمایش اصالت ایرانی می‌داند. در گفت‌وگویی با این نمایشنامه‌نویس برجسته، به کندوکاو در مسیر هنری، دیدگاه‌هایش درباره نمایشنامه‌نویسی معاصر و انتظاراتش از نهادهای فرهنگی پرداختیم.
این نمایشنامه‌نویس کرد در ابتدای سخنان خود بیان کرد: من ابتدا با تئاتر و بازیگری شروع به کار کردم و سال‌ها بازی کردم و رشته بازیگری را به صورت دانشگاهی ادامه دادم.
سروش اذعان کرد: در همان سال اول دانشگاه تصمیم گرفتم که ادبیات نمایشی بخوانم و تمرکزم روی نمایشنامه‌نویسی بیشتر شد.
وی با اشاره به سابقه تدریس خود گفت: با احتساب سال‌های تدریس، در حال حاضر ۱۷ سال است که نمایشنامه می‌نویسم و با حس و حال بازیگری وارد دانشگاه شدم، اما متوجه شدم اساتید بازیگری در آن دوره، خیلی خوب نبودند.
مهمترین فرصت برای هر هنرمند تجربه زیستی او است که این تجربه محصول محل زندگی او است و هنرمند باید این امکان را داشته باشد که در فضای بومی خود نمایش یا فیلم تولید کند، در ذات هنر خلاقیت و خوش‌بینی نهفته است و هر اثر هنرمندانه یک تولد برای شگفتن و نو شدن است
این نمایشنامه‌نویس سنندجی افزود: از طرفی گرایشات نوشتن هم در من آغاز شده بود و از طرفی فکر می‌کردم خواندن بازیگری در دانشگاه برای من آورده علمی و مطالعاتی ندارد.
سروش اظهار کرد: بنابراین تصمیم گرفتم که ادبیات نمایشی بخوانم، تا با یک تیر دو نشان زده باشم. با این کار هم می‌توانستم در فضای دانشگاه بازیگری کنم، هم به واسطه رشته ادبیات نمایشی، استفاده بیشتری از دانشگاه داشته باشم که البته بازیگری برای من رفته رفته کمرنگ شد.
سروش در ادامه به آثار خود اشاره کرد و گفت: نمایشنامه‌های نوشته شده توسط من شامل؛ نمایشنامه زمستان، اپراتور نوع چهار، رفتم سیگار بخرم ده سال طول کشید، سالخوردگی، برزیلیا، پستو، نازی آباد، رسن‌های گور است.
وی تصریح کرد: در عرصه فیلمنامه هم فیلمنامه خاطرات اسب سیاه، گوزن‌های اتوبان و سریال میخ از کارهای من است.
«ساختار» عنصر یک نمایشنامه موفق
این نمایشنامه‌نویس کردستانی خاطرنشان کرد: مهمترین عنصر یک نمایشنامه موفق در درجه اول ساختار آن است و نکته مهم دیگر این است که آن نمایشنامه چه ضرورتی برای نوشتنش وجود داشته و چه نسبیتی با شرایطش دارد و وقتی این موارد لحاظ شود به طبع، عناصری چون شخصیت، قصه و موضوع هم سر جای درست خود قرار می‌گیرد.
سروش ادامه داد: در کل تفکیک این موارد در نمایشنامه‌نویسی امروز، خیلی مرسوم نیست و هنر نمایشنامه‌نویسی هم مثل دیگر هنرها متأثر از فضای تکنولوژیک است. وقتی نویسنده بداند که فلان سالن دارای فلان نور خاص است، ممکن است در نوشتن نمایشنامه خود، آنها را در نظر بگیرد و فرم نوشته‌های خود را تغییر دهد چرا که امروزه نور و مولتی مدیا تبدیل به بخش‌های مهم اجرا شده و نویسنده قطعاً آنها را در نظر می‌گیرد.
این نمایشنامه‌نویس کردستانی افزود: اگر در نمایشنامه بخواهیم در مورد انقلاب بنویسیم و تاثیرش را روی سینما ببینیم باید از فضای ایدئولوژی دور شویم به این معنا که ایدئولوژی نوشته را صاحب نشود و اجازه بدهیم اگر موضوع یک ضرورت بود، بر اساس ضرورت به سراغ آن برویم، نه براساس سفارش.
حمایت دولتی راهکاری برای جذب جوانان به سمت هنر است
سروش با اشاره به جذب مخاطب جوان به تئاتر گفت: قطعاً آثار تولیدی توانسته مخاطب جوان را به خود جذب کند وگرنه تئاتر ادامه پیدا نمی‌کرد و مهمترین راهکار برای ادامه این مسیر دو چیز است؛ حمایت دولتی و نهاد وزارت هنر که حامی تئاتر باشد.
وی با اشاره به برگزاری جشنواره‌های هنری اذعان کرد: جشنواره‌ها دیگر کارکرد سابق را ندارند و کارهایی در آنها اجرا می‌شود که خروجی آنها به اجرای عموم نمی‌رسد و به نظر می‌آید باید جشنواره‌ها تجدید نظر جدی داشته باشند.
این هنرمند کردستانی تصریح کرد: مهمترین فرصت برای هر هنرمند تجربه زیستی او است که این تجربه محصول محل زندگی او است و هنرمند باید این امکان را داشته باشد که در فضای بومی خود نمایش یا فیلم تولید کند.
سروش در پایان انتظارات خود را از نهادهای فرهنگی اینگونه بیان کرد: انتظارم از نهادهای فرهنگی این است که هنرمند راستین را بشناسند و از او حمایت کنند.
به باور این هنرمند، در ذات هنر خلاقیت و خوش‌بینی نهفته است و هر اثر هنرمندانه یک تولد برای شگفتن و نو شدن است.
