تراکتور، برای اولین‌بار در تاریخ، قهرمان لیگ فوتبال ایران شد. تبریزی‌ها که در این فصل، عنوان آماده‌ترین تیم لیگ را یدک می‌کشیدند، در فاصله ۲ هفته مانده به پایان، قهرمانی‌شان را مسجل کردند تا جام، این‌بار به نقطه‌ای از ایران برود که پرشورها، سال‌ها انتظارش را می‌کشیدند. برای دلایل قهرمانی تراکتور در این فصل، می‌توان صفحات زیادی سیاه کرد ولی بدون تردید، در هر فهرستی، دلیل اول «دراگان اسکوچیچ» است؛ سرمربی کروات تراکتور در این فصل به قدری خوب از مهره‌هایش بازی گرفت، روند بازی‌ها را مدیریت کرد و بهترین نمایش فوتبال را به تصویر کشید تا هیچ حرف و حدیثی در «بهترین» بودن او نباشد. دراگان دلیل اصلی قهرمانی تراکتور در لیگ برتر ایران است، مردی که با بی‌احترامی و کلی دلخوری از ایران رفت ولی با عزت و احترام و صدالبته کلی انگیزه برگشت تا توانایی‌هایش را ثابت کند.
هنوز زمان زیادی از وقتی که رزومه کاری دراگان اسکوچیچ در فوتبال ایران دست‌کم گرفته می‌شد، نمی‌گذرد؛ او قبل از رسیدن به تیم ملی فوتبال ایران، هدایت تیم‌هایی همچون ملوان و فولاد را در کارنامه داشت ولی برای بسیاری مربی «خونه به خونه» بود؛ تیم و رده‌ای که دستاویزی برای منتقدانش شده بود تا هنر مربیگری‌اش را توصیف کنند. البته که ماجراجویی‌هایش در صنعت‌نفت، هرچقدر هم که جذاب، باز به چشم نیامد تا در زمره مربیان «معمولی» تاریخ لیگ برتر قرار بگیرد. باوجود این، یک اتفاق، سرنوشت او را عوض کرد. اسکوچیچ در شرایطی که با صنعت‌نفت قطع همکاری کرده و در حال ترک ایران بود، با پیشنهاد هدایت تیم ملی فوتبال ایران رو‌به‌رو شد. او در کش وقوسی، به سرعت به عنوان جانشین مارک ویلموتس بلژیکی معرفی شد که در آستانه حذف ایران از همان مرحله اول انتخابی جام جهانی در منطقه آسیا بود. ویلموتس، محصول مدیریت مهدی تاج، کارنامه‌ای ضعیف به جا گذاشت و پول درشتی به جیب زد. پس از او، فشار‌ها بر مهدی تاج و داستان «ویلموتس گیت» باعث شد تا رئیس فدراسیون هم به دلیل مشکلات قلبی، از سمتش در فدراسیون فوتبال استعفا کند و برود.
خروج ویلموتس و تاج و ورود دراگان، سرآغازی برای شکوفایی دوباره تیم ملی فوتبال ایران شد. دراگان با ثبت برد‌های پیاپی، که تبدیل به رکوردی در تیم ملی شد، توانست یکی از سریع‌ترین صعود‌های تاریخ فوتبال ایران به ادوار جام جهانی را رقم بزند. آن‌هم در شرایطی که رقم قراردادش اصلا قابل مقایسه با سرمربیان قبلی تیم ملی ایران نبود.
ماجرای دراگان در تیم ملی فوتبال ایران، همان قدر که شیرین پیش رفت، پایانی دراماتیک داشت؛ در تصمیمی ناباورانه، مهدی تاج در کش‌وقوسی به فدراسیون فوتبال ایران برگشت و صندلی ریاست را صاحب شد. او در اولین اقدام، چشمش را روی توانایی‌های دراگان بست و این مربی کروات را اخراج کرد؛ بهانه‌اش این شد که می‌خواهد در جام جهانی نتایج «آبرومندانه‌ای» بگیرد. ایران در سیاسی‌ترین گروه ممکن در جام جهانی با تیم‌های انگلیس و آمریکا در کنار ولز هم‌گروه شده بود. تاج و مشاورانی که احتمالا از بالاتر به او توصیه می‌کردند، به این نتیجه رسیدند که دراگان نمی‌تواند دلیلی برای کسب نتایج خوب ایران در جام جهانی قطر شود. به همین سادگی، نسخه دراگان در تیم ملی فوتبال ایران پیچید؛ او در ناراحت‌ترین حالت ممکن، ایران را به مقصد کرواسی ترک کرد. البته که نیاز به گذر زمان زیادی نبود تا مشخص شود بازگشت دوباره کارلوس کی‌روش نه تنها جای دراگان را پر نکرد، بلکه ایران نتیجه تحقیرآمیزی مقابل انگلیس گرفت و به آمریکا هم باخت.
دراگان انتظارش را می‌کشید؛ اینکه به ایران برگردد و پاسخ خیلی‌ها را بدهد. برایش چه جایی بهتر از تراکتور؟ او تیم خوبی داشت، بازیکنان خوبی خرید، ترکیب مناسبی چید، فوتبال تماشاگرپسندی به نمایش گذاشت و از همه مهم‌تر اینکه ثابت کرد «سرمربی» است. انگیزه دراگان محرک تمامی دلایل بالا شد تا یکی دیگر از اشتباهات عصر مدیریت مهدی تاج در فوتبال ایران را برجسته کند. اینکه دراگان توانسته اولین قهرمانی تاریخ لیگ برتر ایران را رقم بزند، فرصتی است تا به مهدی تاج و تصمیمات «خاصی» که در عصر مدیریتی‌اش گرفته، تبریک دیگری گفت. مردی که تاج به او اعتقادی نداشت، حالا روی ابرهاست؛ مثل میلیون‌ها هوادار تراکتوردوست.
منبع: فوتبال۳۶۰
