شهيد آيت اله رئيسي قبل از اينكه خادم جمهور باشند خادم‌الرضا بود و اين افتخار براي او در دنيا و آخرت بيش از هر چيز ماندني است. به بهانه دهه كرامت خوب است يادي كنيم از يكي از خادمان بزرگ حرم ايران زمين!
آخرين روزهاي منتهي به پايان ارديبهشت 1403 دقايق پرتب‌وتابي براي ملت ايران بود.
روز 30 ارديبهشت در اين سال ملت ايران مردي را از دست دادند كه به حق خادم امام رضا (ع) و خادم صادق حرم ايران بود.
او در ساده‌‌زيستي و بي‌تكلفي، تواضع و بردباري، صراحت در اعلام مواضع ديني و انقلابي و مواجهه كرامت‌مندانه با مردم از سرآمدان رجال سياسي و مذهبي چهاردهه گذشته در طول انقلاب اسلامي بود.
او جوان‌سازي بدنه دولت و مديريت‌هاي مياني را به سرعت پيش مي‌برد تا يك جهش در ديوان‌سالاري نظام برای خدمت به مردم پديد آورد. او مي‌خواست در اين بازسازي انقلابي و عقلايي روح جديدي در نظام اجرايي كشور بدمد و آن را از بي‌رمقي، رخوت و سستي نجات دهد.
او بي‌اعتنا به حاشيه‌سازي‌هاي اغيار و بي‌اعتنا به نقدهاي غيرمنصفانه بدون اينكه ناكارآمدي‌ها را گردن دولت‌هاي گذشته و رؤساي جمهور گذشته بيندازد مسائل كشور را اولويت‌بندي كرد و به مأموريت اصلي خود كه در قانون اساسي به عهده وي گذاشته شده بود، مي‌انديشيد.
او به ظرفيت‌هاي كشور و استفاده از فرصت‌ها و پرهيز از هدررفت منابع مي‌انديشيد و به فكر طرح‌هاي عملياتي بود. لذا راه‌اندازي بنگاه‌هاي اقتصادي تعطيل و نيمه‌تعطيل را در دستور كار خود داشت و حتي قبل از تصدي مقام رياست جمهوري در ايام خدمت در دستگاه قضائي روي اين مهم متمركز بود.
كار جهادي شبانه‌روزي او، خستگي‌ناپذيري او در احياي اعتماد و اميد عمومي و با بهره‌گيري از ديدگاه‌هاي نخبگان كشور روي اين جهت‌گيري تمركز داشت كه سرمايه اجتماعي دولت را احيا و از عميق شدن فاصله دولت و ملت جلوگيري كند.
حضور ميليوني مردم در تشييع باشكوه پيكر پاك او در تهران و مشهد بسيار كم‌نظير و معنادار بود و اين حضور چون خاري در چشم دشمنان اسلام و ايران فرو رفت و دوستداران و ياران انقلاب را در داخل و خارج كشور نسبت به ادامه حيات انقلاب اسلامي اميدوارتر كرد.
