به گزارش همشهری آنلاین؛ وزارت خارجه آمریکا شامگاه چهارشنبه اخیر اعلام کرد در راستای سیاست فشار حداکثری، تحریم های جدیدی علیه هفت نهاد و دو کشتی مربوط به بخش‌های نفت و پتروشیمی ایران، اعمال کرده است.

در همین‌باره «مارکو روبیو» وزیر امور خارجه آمریکا با انتشار بیانیه‌ای مدعی شد که این تحریم‌ها، فشار حداکثری علیه «معامله گران غیرقانونی فرآورده های نفتی و پتروشیمی ایران» است.

وزیر خارجه آمریکا همچنین مدعی نقش ایران در دامن‌زدن به درگیری‌ها در غرب آسیا، پیشبرد برنامه هسته‌ای و حمایت از شرکا و گروه‌های وابسته خود شد.

بلافاصله ترامپ، در یک سخنرانی با لحنی تهدیدآمیز تاکید کرد که «هر کسی که از ایران نفت بخرد، اجازه تجارت با آمریکا را نخواهد داشت».

متعاقباً وزارت امور خارجه کشورمان، امروز در بیانیه‌ای با غیرقانونی خواندن تحریم‌های جدید، تاکید کرد که آزمودن دوباره شیوه‌ها و شگردهای ناموفق از سوی آمریکا، نتیجه‌ای جز تکرار همان ناکامی‌های پرهزینه قبلی نخواهد داشت.

یک بام و دو هوای دیپلماسی و فشار حداکثری

اعمال تحریم‌های جدید آمریکا علیه ایران، گویای سیاست خارجی یک بام و دو هوای واشنگتن است که در میانه مذاکرات هسته‌ای، بی‌شک موجب تشدید بدبینی طرف ایرانی خواهد شد.

هرچند برخی غرب‌گرایان در ایران، کنار گذاشته‌شدن «مایک والتز» از مشاورت امنیت ملی آمریکا، آن هم صرفاً به خاطر رسوایی درز اطلاعات سری از یک گروه مجازی ناایمن را نشانه‌ای از بازگشت ترامپ به میانه‌روی و عقلانیت در ارتباط با ایران ارزیابی کرده‌اند، اعمال تحریم‌های جدید گویای آن است که ترامپ برای بازگشت از سیاست شکست‌خورده فشار حداکثری و قدم نهادن در مسیر گفت‌وگو و تعامل، همچنان فاقد اراده قاطع است و تمایلی برای رهاکردن شیوه «چماق و هویج» ندارد.

این نکته نیز قابل ذکر است که علاوه بر شخص ترامپ، در کلیت هیات حاکمه آمریکا نیز رویکرد واحد در قبال ایران وجود ندارد و طرفداران دیپلماسی و هواداران فشار حداکثری، در حال زورآزمایی با یکدیگر هستند.
در کنار تحریم‌های جدید، به تعویق‌افتادن مذاکرات هسته‌ای از سمت آمریکا نیز نشانه دیگری از بلاتکلیفی سیاست خارجی آمریکا است. در ایجاد این بلاتکلیفی، تل‌آویو نقشی پُر رنگ دارد.

صهیونیست‌ها که از حملات انصارالله به ستوه آمده‌اند، با فشار بر ترامپ، خواستار کنترل ایران هستند و همین موضوع، اولاً موجب اعمال تحریم‌ها شد و از سوی دیگر، تعلیق مذاکرات تا سنگین‌شدن «وزنه طیف ویتکاف» در هیات حاکمه آمریکا را به دنبال آورد.
اکنون توپ در زمین آمریکایی‌هاست و فشار لابی صهیون و فشار افکار عمومی آمریکا، خواستار اتخاذ سیاست واحد در قبال ایران است. باید دید آمریکا چه خواهد کرد.