عصر ایران ؛ قاسم آل کثیر - آرمان نوذرزاده، فرزندی از تبار رنج و نجابت، هنوز جسدش به خانه بازنگشته است. روزها از حادثه‌ی تلخِ انفجار در بندرعباس می‌گذرد، اما جسد او پیدا نشده و خانواده‌اش، چشم‌انتظارِ خبری از نتیجه آزمایش DNA و چشمانی خیره به در دارند.

 

آرمان ششمین فرزند یک خانواده اصالتاً ایذه‌ای و ساکن خرمشهر بود. خانواده‌ای که در بحبوحه‌ی آتشِ جنگِ تحمیلی، همه چیز خود را در خرمشهر جا گذاشتند و در سال ۱۳۶۴ آواره‌ی بندرعباس شدند. گویی سرنوشت، نام خرمشهر را با رنج گره زده است. هر جا که مصیبتی هست، نشانی از خرمشهری‌ها نیز هست. مقاوم، زخم‌خورده و استوار.

 

آرمان در سال ۱۳۶۷ در خاکِ غربت در بندرعباس به دنیا آمد. در کنار تحصیل، قهرمان قایقرانی بود و در سطح کشور مقام‌هایی ارزشمند کسب کرد و بیش از ۱۳ سال از عمر خود را به عنوان کارشناس مسئول آمار و صادرات در بندر گذراند.

 

او هنوز مجرد بود. هنوز آرزوهایی ناتمام در دل داشت، اما حادثه ناگهانی بندر، همه چیز را به پایانی تلخ و مبهم کشاند.

 

قرار است اگر پیکر بی‌جانِ آرمان بازگردد، در کنار پدرش که در سال ۱۳۹۷ درگذشته بود، در روستای کمالوند از توابع ایذه آرام بگیرد. در زادگاهِ نیاکانش، جایی میان کوه و آفتاب و دور از هیاهوی بندر.