فرارو- محسن صالحی‌خواه؛ دیشب همینطور که قدم می‌زدم، قهوه می‌خوردم و سیگار دود می‌کردم، از پشت ویترین چشمم به پیراهن‌های یقه دیپلمات خوش‌دوخت و خوش‌رنگی افتاد که فروشنده‌ها بر تن مانکن‌ها پوشانده بودند. این کاسب‌های زرنگ هم می‌دانند وزارت امور خارجه همان نزدیکی‌هاست، سوراخ دعا را پیدا کردند.
پیش خودم گفتم سال‌هاست پیراهن یقه دیپلمات نداشتم. خوب است برای تنوع یک دانه خوشرنگ‌ش را بخرم. رفتم تو و چند دقیقه بعد با یک پیراهن از مغازه خارج شدم. هنوز پایم را از چارچوب در بیرون نگذاشته بودم که تلفنم زنگ خورد. شماره خصوصی بود. قالب تهی کردم. در کسری از ثانیه تمام کار‌های کرده و نکرده‌ام از جلوی چشم‌هایم گذشت و به این فکر می‌کردم چه غلطی مرتکب شدم که سزاوار این تماس‌های تن‌لرزان هستم. با تردید گوشی را جواب دادم.
+ بله
- سلام علیکم. آقای صالحی‌خواه؟
+ سلام. بله قربان. در خدمتم.
- *** هستم از دفتر ریاست‌جمهوری.
+ امرتون؟
- حکم سفارت شما در چین صادر شده، چمدون ببندید قراره ۳ سال برید پکن.
تعجب کردم.
+ سفارتِ چی؟ من چی کار‌ه‌ام که سفیر بشم؟
- به ما گزارش دادن شما ساعت ۲۰:۱۰:۳۴ یه پیرهن یقه دیپلمات خاکستری تیره خریدید. ۵۰ درصد ما حله. بقیه‌ش هم تجربی درست می‌شه. وقت ما رو نگیرید لطفا. استوارنامه رو براتون پیک می‌کنم.
راستش را بخواهید خیلی هم بدم نیامد. البته نگران غذا بودم. چون می‌گویند به خاطر این که جمعیت چین زیاد است (تقریباً ۱.۵ میلیارد نفر) هر چیزی در آسمان به جز هواپیما و هلی‌کوپتر، روی زمین به جز آدمیزاد و در دریا به جز کشتی، قایق و زیردریایی در آنجا مصرف غذایی دارد. باور کنید سیر کردن ۱.۵ میلیارد نفر آدم کار راحتی نیست!
با توجه به اخباری که می‌شنویم، احساسم این است که عبدالرضا رحمانی فضلی وزیر اسبق کشور و عبدالناصر همتی وزیر سابق اقتصاد هم چنین وضعیتی دارند. در دوران بیکاری و بازنشستگی داشتند از دم مغازه‌های باب همایون رد می‌شدند و ناگهان دلشان خواسته یک پیراهن یقه دیپلمات بخرند و تلفن‌شان زنگ خورده است. تنها دلیل منطقی فقط می‌تواند این باشد. اگر نه، من نمی‌فهمم رحمانی فضلی ۶۶ ساله با مدرک دکترای جغرافیای انسانی و بدون یک روز سابقه در حوزه سیاست خارجی قرار است در پکن چه کاری انجام دهد. سوابقش درخشان است؟ معتمد و نزدیک به پزشکیان است؟ ماموریت خاصی در پکن وجود دارد که فقط او می‌تواند انجام دهد؟ همتی هم به همین شکل. با این تفاوت که او ۶۸ سال سن دارد و البته یک قدم از رحمانی فضلی جلوتر است. در سال ۱۳۹۷ یک ماه سفیر ایران در چین بود و بعد برگشت و سکاندار بانک مرکزی شد. همانطور که یک روز نفهمیدیم علی صالح‌آبادی رئیس موفق بانک مرکزی چرا سال ۱۴۰۲ سفیر ایران در قطر شد. جایزه کدام کار خوبش بود؟ همتی چطور؟ رحمانی فضلی؟
