گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم- هفته گذشته یادآور واقعیت‌هایی دردناک برای سیاه‌پوستان انگلیسی بود. ابتدا در مصاحبه‌ای جنجالی مشخص شد آنچه سیاه‌پوست‌ها از ته دلشان درباره وضعیت نژادپرستی در کشورشان می‌دانند واقعیت دارد و امتداد مشکل تا خاندان سلطنتی گسترده است.
«مگان مارکل» نخستین عضو سیاه‌پوست خاندان سلطنتی و همسر شاهزاده هری در مصاحبه‌ای جنجالی افشا کرد که دلیل خروجش از خانواده سلطنتی دیدگاه‌های نژادپرستانه رسانه‌های انگلیسی علیه او بوده است.
مارکل در آن مصاحبه همچنین فاش کرد که اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا به دلیل نگرانی از میزان تیرگی رنگ پوست فرزندش «آرچی» قبول نکردند که او عنوان شاهزاده داشته باشد. او افزود، در زمان بارداری اولین فرزند مشترکش با هاری، خانواده سلطنتی نگران این بودند که پوست بچه آنها چه رنگی است.
واقعیت دردناک بعدی را شاهزاده هری افشا کرد، آنجا که از دشمنی رسانه‌های انگلیس با سیاه‌پوست‌ها و نژادپرستی‌های ریشه‌کرده در ساختار آنها گفت. پس از این افشاگری رئیس انجمن دبیران رسانه‌های انگلیس در واکنش به انتشار بیانیه‌ای از 160 روزنامه‌نگار سیاه‌پوست از سمتش استعفا کرد.
«آنا میلز»، یک سیاه‌پوست 28 ساله درباره پس‌لرزه‌های افشاگری هری و مارکل به ان‌بی‌سی‌نیوز می‌گوید: «من ناامید و عصبانی هستم. این رفتاری است که هر روز با ما می‌شود. این مسئله یادآور نگاهی است که به ما وجود دارد و اینکه چقدر به افراد سیاه‌پوست بی‌احترامی می‌شود.»
یک شهروند سیاه‌پوست دیگر هم گفته که او مانند بسیاری از دیگر آدم‌های سیاه‌پوست در انگلیس به کرات توسط پلیس مورد بازرسی قرار گرفته و در خیابان‌ها ناسزاهای رکیک شنیده است. این شهروند که نامش «تال» است تصریح کرده بعد از خروج انگلیس از اتحادیه اروپا در سال 2016، اوضاع برای اقلیت‌های نژادی بدتر شده و مردم احساس بدتری نسبت به خارجی‌ها و مهاجران دارند.
روزنامه گاردین سال گذشته در گزارشی از ابعاد عمیق نژادپرستی در انگلیس پس از رأی مردم این کشور به خروج از اتحادیه اروپا پرده برداشت و نوشت که از هر 10 اقلیت قومی دست‌کم 7 نفر مورد تبعیض قرارگرفته‌اند که این رقم نسبت به 3 سال قبل‌تر 58 درصد افزایش داشته است.
گزارش وزارت کشور انگلیس هم در همان زمان نشان داد جرائم ناشی از نفرت از سال 2013 میلادی با افزایش دو برابری روبرو شده و در سال 2018به 71 هزار و 251 فقره رسیده است.
بر اساس تحقیقات گاردین، 37 درصد مردم انگلیس در پایان سال 2016 (سال برگزاری همه‌پرسی برگزیت) روزانه شاهد اظهارات نژادپرستانه در فضای مجازی بوده‌اند که این رقم در سال 2019 به 50 درصد رسیده است.
با این حال، نژادپرستی در انگلیس ریشه‌هایی بسیار کهنه‌تر از برگزیت دارد و به باور کارشناسان، برگزیت با فضا دادن به احساسات راست‌گرایانه افراطی تنها به واقعیت‌های درهم‌تنیده در تار و پود جامعه انگلیس فضای بروز و نمود داده است.
در واقع نام انگلیس از سال 1619 که برده‌داران انگلیسی با ربودن زنان و مردان سیاه‌پوست از قاره آفریقا و فروختن آنان به کشور‌های آمریکایی، تجارت برده‌داری را درجهان آغاز کردند با نژادپرستی و برده‌داری گره خورده. این ماجرا تا آنجا پیش رفت که در اواسط قرن 18 انگلیس به بزرگ‌ترین کشور برده‌دار در دنیا تبدیل شد و بنادر بزرگ، شهرها و حتی آب‌راه‌های این کشور همگی با سرمایه‌ای ساخته شده بود که از راه برده‌داری به دست آمده بود.
در این قرن انگلستان با قدرت‌نمایی دریایی گوی سبقت را از دیگر رقیبان استعمارگر خود یعنی هلند، فرانسه، اسپانیا و پرتغال ربود و پیشتاز تجارت پرسود برده شد، تا جایی که برآورد می‌شود نیمی از کل برده‌ها با کشتی‌های انگلیسی جابه‌جاشده‌اند و این کشتی‌ها برای حمل برده از آفریقا حدود 10 هزار سفر انجام داده‌اند. گفته می‌شود.
بنا به اسناد آرشیو ملی بریتانیا بین سال‌های 1640 تا 1807 بیش از 3 میلیون برده از آفریقا توسط انگلیسی‌ها جابه‌جا شدند که بخشی از آنان در این سفر دریایی طولانی جان باختند و حدود 2.7 میلیون برده در مقصد فروخته شدند.
همه امور مربوط به تجارت برده از دزدیدن سیاه‌پوستان از روستاها و قبایل آفریقایی گرفته تا فروش آنها در کشور مقصد، تحت عنوان فعالیت تجاری و کاملا قانونی انجام می‌شد.
مجوزهای تجارت برده بنا به قوانین بریتانیا توسط نهاد سلطنت صادر می‌شد و برای نمونه می‌توان به مجوز تأسیس کمپانی سلطنتی آفریقا یا همان «رویال آفریقا» اشاره کرد که بریتانیا را به بزرگ‌ترین صادرکننده برده به آمریکا تبدیل کرد.
این کمپانی که دفتر اصلی‌اش در لندن قرار داشت برخی بنادر در مستعمرات بریتانیا در غرب آفریقا را به پایگاه صادرات برده تبدیل کرده بود. علاوه بر آن تاریخ می‌گوید که برده‌داری در شهرهای بریستول و لیورپول نیز رواج داشته تا جایی که امور مربوط به تجارت برده به شغل اغلب ساکنان تبدیل شده بود. بخش عمده تجارت و گردش مالی در انگلستان طی قرن 17 و 18 به برده اختصاص داشت و ازاین‌رو اقتصاددانان معتقدند هزینه ساخت و توسعه شهرهای انگلستان از تجارت برده به‌دست‌آمده است.
برده‌ها در گسترش تمدن در انگلیس هم نقش داشتند و گفته می‌شود تجارت برده عاملی شد تا لندن از یک شهر قرون وسطاییِ بی‌خبر از تمدن، به ثروتمندترین و مرفه‌ترین شهر جهان تبدیل شود. برده‌داری برای اقتصاد انگلیس حیاتی بود، از اقتصاد خاندان سلطنتی و حتی کلیسای انگلستان گرفته تا اقتصاد خرد میان مردم. به همین دلیل، اسقف اعظم کانتربری در مقابل خدا و سیاستمداران انگلیسی مقابل پارلمان، از برده‌داران انگلیسی دفاع می‌کردند.
«اریک ویلیامز» محقق اهل «ترینیداد و توباگو» در کتاب معروف خود «سرمایه‌داری و برده‌داری» (1994)، به خوبی نشان می‌دهد که سود برده‌داری موجب «بارور» شدن شاخه‌های زیادی از اقتصاد لندن و نهایتاً وقوع انقلاب صنعتی در انگلیس شد. از تولید محصولاتی مانند تنباکو، شکر و پنبه گرفته تا رونق اسکله‌ها، انبارها، کارخانه‌ها، تجارت‌خانه‌ها و بانک‌های انگلیس، برده‌ها در گسترش اقتصادی انگلیس نقش اساسی را داشته‌اند.
انتهای پیام/
