زینب نصرالله دختر سید حسن نصرالله گفت:  وقتی برای دیدن او رفتم، تنها من و برادرانم حضور داشتیم، یعنی هیچ غریبه ای با ما نبود. همانطور که گفتم حدود یک سال و یک یا دو ماه بود ایشان را ندیده بودم. وقتی ایشان را در تابوت دیدم در آرامش و آسوده خوابیده بودند. به ایشان خیره شدم درحالی که به صورت و ریش ها و چانه ایشان دست می کشیدم. گفتم یک سال است که شما را ندیده ام اما نمی خواستم اینگونه شما را ببینم. یعنی ترجیح می دادم تو را نبینم ولی زنده باشی اما الان تو را اینگونه می بینم خوب مطمئنا برای من سخت بود اما در هر حال خدا را شکر می کنیم و همانطور که در قبال باقی شهدا می گفتیم ایشان هم مانند دیگر شهدا است و شهادت عزت و سربلندی و مایه مباهات و افتخار است. اگر مخیر می شدیم بین اینکه ایشان بیشتر عمر کنند و به مرگ طبیعی از دنیا بروند یا اینکه در این سن خداوند ایشان را با شهادتی که مایه عزت و سربلندی و افتخار است از دنیا ببرد، مطمئناً شهادت را انتخاب می کردیم. شهادت است که عزت را به ارمغان می آورد و ما الان در رابطه با آن صحبت می کنیم، شهادت است که اطمینان و آرامش را به همراه دارد. ما این را در گذشته نیز به مردم می گفتیم چرا که تجربه تقدیم شهید را داشتیم و این حرف ها فقط برای سخنرانی نیست. بلکه حقیقتا وقتی انسان شهیدی را از دست می دهد کاملاً با زمانی که انسانی را به مرگ طبیعی از دست می دهد متفاوت است چرا که خداوند متعال ویژگی خاص به شهید اعطا کرده که قلب تو را آرام می کند و به تو آرامش می دهد، بله از دست دادن مطرح است یعنی غمگین می شوی و گریه می کنی این طبیعت انسان است، کسی که گریه نکند اصلاً انسان نیست.