به گزارش شمال نیوز،وقتی خبر موافقت دولت و دستور مبنی بر فروش مجموعه های کلان و بزرگ ورزشی مانند آزادی، شهید شیرودی، انقلاب و ... شنیده شد، برخی بر این باور بودند که چنین موضوعی امکان اجرایی شدن ندارد. بدون توجه به اینکه آیا این امکان وجود دارد و در واقعیت اجرایی، می توان ارزش گذاری برای آنها داشت و مشتری در بخش خصوصی دارد، گاهی مواردی کلان تر برای پرداختن هست که نشان می دهد چگونه سرمایه های ملی مورد بی توجهی و هدر رفت قرار می گیرند. به راستی، چنین مجموعه ها و ورزشگاه هایی، چرا باید دچار چنین وضعیتی شوند که در فهرست فروش قرار بگیرند؟
فقط ورزشگاه آزادی را در نظر بگیرید که اگر در دو دهه مدیریت قبلی ورزش، مورد توجه قرار گرفته و نگاه ها بدان درست بود، امروز چه ظرفیت اقتصادی ویژه ای داشت! یا چگونه می شد با پیوست های اقتصادی و مردمی، این ورزشگاه را به بالندگی رساند و شاهد چنین روزهایی برایش نبود. همین وضعیت درباره ورزشگاه شهید شیرودی یا مجموعه انقلاب نیز متصور است. امروز این مجموعه ها، ناشی از مدیریت ناتوان و بی کفایت در بیش از دو دهه اخیر است که نگاه روزمره و غیرمسئولانه داشته و حتی، دارند. اینها سرمایه هایی هستند که اگر دچار وضعیت امروز شده اند، حاصل سوء مدیریت بوده و لا غیر!
به جای آنکه با یک تغییر نگرش و کارآمدسازی مدیریت مجموعه ها، در پی بهره مندی حداکثری از ظرفیت ها باشیم، شاهدیم چنین تصمیمات غیرکارشناسی و غیرمسئولانه ای گرفته می شود. این موضوعات صرفا بر باد دادن ظرفیت ها و سرمایه های کشور است ...
