علی ملکی در روزنامه فرهیختگان نوشت: با اینکه پاریس میزبان خوبی برای ورزشکاران نبوده اما ما توانسته‌ایم استفاده خوبی از حضورمان در المپیک ۲۰۲۴ فرانسه ببریم و با نتایج قابل قبولی که در این رقابت‌ها گرفته‌‌ایم بار دیگر امر ترمیم شکاف‌های اجتماعی را مورد توجه قرار دهیم.
تحریم ورزش ایران پروژه‌ای بود که توسط مسیح علی‌نژاد و اطرافیانش در سال‌های گذشته کلید خورد. کمپین ضدایرانی آنها با این هدف دنبال می‌شد که ورزش ایران را به‌عنوان مولفه‌ای که به لحاظ اجتماعی برای کشور مهم است، به چاله تحریم‌ها بیندازد. دقیقا مانند کاری که با فدراسیون جودو انجام شد.
این افراد نمی‌توانند خوشحالی مردم را از برد تیم‌های ایرانی ببینند.» جایگاه مهم ورزش میان بدنه اجتماعی کشور ما و تبدیل شدن قهرمانان ورزشی به قهرمانان ملی برای مردم ایران یکی از مسائلی بود که فعالان ضدایرانی مانند مسیح‌علی‌نژاد و مهدی رستم‌پور دست روی آن گذاشتند تا به این نشاط جمعی که همواره به غرور ایرانیان بابت ایرانی بودن قوت بخشیده حمله کنند. به دنبال اعدام نوید افکاری در سال 99 کمپینی به نام «اتحاد برای نوید» توسط مسیح علی‌نژاد به‌منظور فشار بر نهادهای بین‌المللی و البته تحت تاثیر قراردادن هم‌رشته‌ای‌های او در رشته کشتی انجام شد.
در روزهایی که احوال جامعه به خاطر ناآرامی‌های پاییز 1401 خوب نبود و جامعه در دوقطبی‌ترین شکل خود قرار داشت یک پیروزی در جام‌جهانی می‌توانست احساس خوب یکپارچگی ملی را به مردم یادآوری کند. با علم به اثر اجتماعی این احساس خوب بود که رسانه‌های فارسی‌زبان تلاش کردند تا جای ممکن از شکل‌گیری احساس ملی جلوگیری کنند تا آنجا که حتی بازیکنان تیم ملی نیز در فضای روانی به وجود آمده نتوانند عملکرد خوبی داشته باشند.
