به گزارش "ورزش سه"، به تیم ملی فرانسه "Équipe de France"، ایتالیا "Squadra Azzurra"، انگلیس را تیم انگلیس و آلمان را مانشافت می‌نامند. به عبارت دیگر، همه آنها در زبان مربوطه خود به عنوان یک تیم نامگذاری می‌شوند و نه به عنوان یک منتخب، آنطور که در کشورهای اسپانیایی یا پرتغالی زبان مرسوم است.
البته ایرادی ندارد و این فقط کلمات هستند اما، به خصوص در مورد برزیل، می‌تواند فراتر رفته و تبدیل به یک مفهوم و یک ایده شود.
برزیل چگونه برکت یافت و یا نفرین شد؟
با وجود 60 یا 70 ورزشکار درجه یک، اضافه شدن یک بازیکن جدید به تیم ملی همیشه به عنوان یک اقدام شجاعانه از سوی مربی تلقی می‌شود. وقتی یک فراخوان شامل تعداد زیادی از بازیکنان همیشگی می‌شود، از هر نظر تحت انتقاد قرار می‌گیرد چه در رسانه‌ها و چه میان مردم.
با 60 یا 70 ورزشکار درجه یک، برزیل هرگز نمی‌تواند یک تیم ثابت داشته باشد. از این رو این تعبیر بسیار به کار می‌رود و تقاضا برای دعوت از بازیکنان حتی کم تجربه بالاست.
در فرهنگ لغت زبان پرتغالی معاصر، از آکادمی علوم لیسبون، منتخب، «عمل انتخاب اشیا یا افراد» است ولی تیم عبارت است از «گروهی از افراد متحد برای انجام یک وظیفه مشترک».
دوریوال جونیور، مربی جدید برزیل، برای بازی با انگلیس و اسپانیا، با دعوت از یک گروه بازیکنان متشکل از هشت بازیکن تازه وارد و تنها هشت بازمانده از جام جهانی 2022 ترجیح داد به جای شروع به ساختن تیمی با پایه‌های محکم، گروهی منتخب و موقتی را گردهم آورد.
شما برابر یک تیم متحد معمولا شانس زیادی برای پیروزی ندارید. همانطور که در قطر تیم برزیل به تیم کرواسی باخت. به تیمی که با صبر و حوصله توسط زلاتکو دالیچ ساخته شد، مربی‌ای که گروهی متشکل از 60 یا 70 بازیکن باکیفیت نداشت و نگران هم نبود. او یک مجموعه بازیکنان ثابت داشت که چه سرحال بودند یا نبودند، به میدان می‌رفتند و تمام.
در واقع آخرین باری که برزیل قهرمان جهان شد، از ستاره روی فرم آن زمانش، روماریو صرفنظر کرد. برزیلی که منتخب نه بلکه یک تیم و یک خانواده با هدایت اسکولاری بود.
منبع: آبولا
