به گزارش ورزش سه، ۱۹ سال پیش در چنین شبی در رختکن قرمز و سفید ورزشگاه اتاتورک، هرنان کرسپو با کارلو آنچلوتی صحبت می‌کرد که چگونه در بین مدافعان لیورپول نفوذ کند و هری کیول در رختکن تیم مقابل به عنوان یک چهره جوان و استرالیایی از حضور در ترکیب قرمز پوشان مرسی ساید، سر از پا نمی‌شناخت.
آن شب فینال استانبول برگزار شد. شبی تاریخی در جهان فوتبال که به شکلی شگرف، در سال ۲۰۲۳، همین روز را روز جهانی فوتبال انتخاب کردند. در دقیقه اول پائولو مالدینی مدافع محبوب میلانی‌ها گل اول بازی را به ثمر رساند و پیش از اینکه کرسپو در دقیقه ۳۹ و ۴۴ با دبل در فینال استانبول، میلان را به یک قدمی قهرمانی برساند، هری کیول به دلیل مصدومیت در دقیقه ۲۳ از زمین بازی خارج شد اما چه کسی باور می‌کند که در زمانی که سوت پایان بازی به صدا درآمد، این هری کیول بود که با مدال طلا و لبخند ملیحش عکس یادگاری می‌گرفت و در طرف مقابل بازیکنی که در فینال اروپا برای قهرمانی میلان سنگ تمام گذاشته بود، پیراهنش را روی سرش کشیده بود تا کسی اشک‌هایش را نبیند.
سال‌ها گذشت. نزدیک به دو دهه از آن شب دراماتیک‌وار گذشت و این بار خداوندگار فوتبال به واسطه دست تقدیر جای اشک و لبخند را تغییر داد. بازی برگشت فینال لیگ قهرمانان آسیا و در شرایطی که هری کیول این بار به عنوان سرمربی یوکوهاما در بازی رفت پیروزی ۳ بر ۱ مقابل العین را جشن گرفته بود، در بازی برگشت چشمانش به اسکوربرد ورزشگاه که نتیجه ۵ بر یک به سود العین و قهرمانی شاگردان کرسپو را نشان می‌داد دوخته شده بود.
بعد از ۱۹ سال، این بار تیم کرسپو مقابل تیم کیول کامبک زد تا در سالگرد فینال استانبول، مرد آرژانتینی فوتبال جهان اتفاقات فینال سال ۲۰۰۵ را فراموش کند.
