به گزارش ایرنا، مطالعات اخیر دانشگاه استنفورد نشان می دهد شیوع ویروس کرونا بیش از هر زمانی انسان‌ها را به انزوا کشانده و حیات فعالیت‌های اقتصادی، آموزشی، فرهنگی و در یک کلام مجموع فعالیت‌های ارتباطی بشر را بیش از پیش به پلتفرم‌های تماس‌های ویدئویی وابسته کرده  کرده است و همین پدیده خستگی مفرط کاربران را به دنبال داشته است.

به نوشته نشریه ال پائیس اسپانیا، با افزایش روزافزون به کارگیری اپلیکیشن های مکالمه تصویری نظیر زوم، میت یا تیمز، روانشناسان نسبت به تاثیرات این تغییر در عادت‌های میلیون‌ها کارمند هشدار می دهند.

جرمی بایلنسون (Jeremy Bailenson)، استاد ارتباطات و مدیر و بنیان‌گذار آزمایشگاه تعاملات انسانی مجازی استنفورد (VHIL) هدف از بررسی پیامدهای روانشناختی استفاده روزانه از پلتفرم های تصویری را رفع نواقص و اعمال تغییراتی ساده به‌منظور کاهش خستگی با بهره‌گیری از ویژگی‌های کنونی اعلام کرد.  

دانشگاه استنفورد این مقاله روانشناختی را برای نخستین بار در نشریه‌ فناوری، ذهن و رفتار (Techology, Mind and Behaviour) منتشر کرده است.

بر اساس مطالعات دانشگاه استنفورد، شرایط برگزاری جلسات ویدئو کنفرانسی را می‌توان با واکنش طبیعی افراد زمان سوار شدن در آسانسور، جایی که قوانین فاصله با غریبه‌ها شکسته می شود مقایسه کرد. بر این اساس ارزیابی لحظه ای افراد از چهره خود و تصور ارزیابی تصویرش از سمت دیگران باعث ایجاد استرس اضافی می‌شود.

از طرفی بسته به اندازه‌ نمایشگر و استفاده‌ احتمالی از نمایشگر خارجی (اکسترنال)، صورت‌ها می‌توانند در کنفرانس ویدئویی بیش از حد بزرگ به نظر آیند که این امر به ویژه برای زنان استرس زا و ناخوشایند است.

بایلنسون به مطالعاتی ارجاع می‌دهد که نشان داده‌اند هنگام دیدن بازتاب خودتان، بیش از همیشه نسبت به خود حساس خواهید شد. بسیاری از ما اکنون روزانه به مدت چندین ساعت در حال دیدن خودمان در چت‌های ویدئویی هستیم. این وضعیت برایمان طاقت‌فرسا و استرس‌زا است. پژوهش‌های زیادی وجود دارد که نشان داده‌اند دیدن خودمان در آینه، تبعات عاطفی منفی به‌ دنبال دارد.

به گفته این استاد دانشگاه، به‌طور کلی در اغلب تنظیمات، اگر هنگام کنفرانس ویدئویی با همکاران یا حتی غریبه‌ها، مکالمه‌ دوطرفه برقرار باشد، صورت آن فرد را بسیار بزرگ می‌بینید.

همچنین مکالمات حضوری و تلفنی، امکان راه ‌رفتن در اطراف و جابه‌جایی را به افراد می‌دهند اما در کنفرانس‌های ویدیویی، اغلب دوربین‌ها میدان دید مشخص دارند.  بدین معنا که فرد باید به‌طور کلی در نقطه‌ای یکسان باقی بماند و تحرک به طرز غیر طبیعی محدود است.

بنابراین کنفرانس ویدیویی به عنوان نوعی ارتباط ایستا از دیگر دشواری‌ها و ناراحتی‌هایی است که کارمندان دورکار اغلب از آن آگاه نیستند.

بر اساس پژوهش دانشگاه استنفورد، به طور کلی تلاش برای برقراری ارتباط در مکالمه تصویری در مقایسه با تماس تلفنی به میزان چشمگیری افزایش یافته و اشاره‌های حرکتی و تلاش ارتباطی همچون حرکات سر نیز در طول تماس تصویری با اغراق بیشتری انجام می‌شود.

به علاوه دشواری بیشتر در تفسیر نگاه و سیگنال‌های دیگران، تلاشی مضاعف برای رمزگشایی می‌طلبد. همچنین بر اساس این بررسی، میزان بلندی صدای فرد در تماس ویدیویی ۱۵ درصد بیشتر برآورد شده است.  

خارج کردن این اپلیکیشن‌ها از حالت تمام‌صفحه و کاهش اندازه‌ پنجره‌ برنامه نسبت به نمایشگر، استفاده از صفحه کلید خارجی (اکسترنال) برای افزایش فضای صفحه نمایش، خاموش کردن دوره ای دوربین، استفاده از دکمه‌ پنهان‌سازی نمای خود از پیشنهاداتی است که پژوهشگران این مقاله ارائه داده اند.