بیایید برگردیم به ۴ماه پیش؛ زمانی که اردوی تیم ملی فوتبال ایران برای برگزاری بازی دوستانه با بوسنی تشکیل شد. آن اردو یک غایب بسیار بزرگ داشت؛ مهدی طارمی. نام مهاجم ایرانی پورتو از سوی دراگان اسکوچیچ در فهرست ۲۳ نفره اعلام نشد. هیچ‌کس هم در مورد چرایی این موضوع توضیح نداد. با این حال در سکوت مقامات ایرانی روزنامه آبولا در پرتغال به افشای دلیل عدم‌دعوت از طارمی پرداخت و مدعی شد این اتفاق به‌خاطر درخواست خود این بازیکن از کادرفنی رخ داده است. در حقیقت طارمی آن زمان روز‌های ابتدایی حضورش در پورتو را پشت‌سر می‌گذاشت و هنوز جایگاه ثابتی در ترکیب این تیم به‌دست نیاورده بود.
در عین حال حضور این بازیکن در اردوی اول تیم ملی و بازی دوستانه با ازبکستان در مهرماه هم باعث شد شرایط او در پورتو بدتر شود. به همین دلیل طارمی از دراگان اسکوچیچ خواست به او در اردوی آبان استراحت بدهد تا این بازیکن با حضور مستمر در تمرینات، سرجیو کونسیسائو را برای حضور در ترکیب اصلی متقاعد کند. مربی کروات تیم ملی هم پیشنهاد طارمی را پذیرفت، اما در ایران حرفی در این مورد به زبان نیاورد. درخواست طارمی برای معافیت از حضور در یک مسابقه تیم ملی -حتی اگر دوستانه باشد - از آن چیز‌هایی نیست که در مرام مشرقی هواداران فوتبال قابل هضم به‌نظر برسد.
به هر حال خیلی از مردم دوست دارند بازیکنان ایرانی همیشه تیم ملی را به باشگاه‌شان ترجیح بدهند. فوتبال ایران در این زمینه یک الگوی کلاسیک به نام علی دایی هم دارد؛ فوق‌ستاره‌ای که در هر موقعیتی هرتابرلین و بایرن‌مونیخ را رها می‌کرد و برای هر مسابقه‌ای در هر سطح به اردوی تیم ملی اضافه می‌شد. از این منظر رفتار طارمی فداکارانه نبود و آن زمان انتقاداتی هم از او شد، اما حالا به‌نظر می‌رسد از دست‌رفتن آن بازی تدارکاتی، ارزش تثبیت جایگاه طارمی در پورتو را داشته است.
شرایط او حالا مطلقا با ۴ماه پیش قابل مقایسه نیست. از سوی دیگر مسابقات رسمی تیم ملی در مرحله پیش‌مقدماتی جام‌جهانی هم چندین‌بار به تأخیر افتاد تا اهمیت فنی بازی با بوسنی کمرنگ شود. با این تفاسیر می‌توان تصمیم طارمی و اسکوچیچ در آن مقطع را درست و مفید دانست.
همشهری
