او درباره روند تولید این اثر نمایشی، افزود: حدود یک سال‌و‌نیم نگارش نمایشنامه «نگاتیو» طول کشید و تقریبا ۹ ماه با حضور بچه‌‌‌‌‌ها، نمایش تمرین شد، زیرا میزانسن برای بچه‌‌‌‌‌های ما بسیار سخت است. جدای از اعضای گروه، من به‌عنوان نویسنده و کارگردان کار نیز نابینای مطلق هستم و در ایران و دنیا ندیده‌ام که کارگردان تئاتر نابینای مطلق داشته باشیم. غلامی گفت: نمایش «نگاتیو» دو هفته در شهر خودمان اجرای عمومی داشت و مورد استقبال هم قرارگرفت و در جشنواره تئاتر منطقه‌ای کاسپین هم رتبه اول را کسب کرد و به چهل و دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر راه پیدا کردیم.

کارگردان «نگاتیو» درباره نحوه طراحی میزانسن‌‌‌‌‌های این اثر نمایشی با توجه به نابینابودن خود، توضیح داد: من در صحنه با بچه‌‌‌‌‌ها حضور دارم و قدم به قدم میزانسن‌‌‌‌‌هایی را که قبل از تمرین در ذهنم تصویرسازی کرده‌‌‌‌‌ام، با آنها درمیان می‌‌‌‌‌گذارم و با قدم‌‌‌‌‌زدن به‌همراه بازیگر خطوط حرکتی را به آنها می‌‌‌‌‌گویم. این نحوه طراحی میزانسن را به واسطه تجربه کسب کرده‌ام. از طریق صدای بازیگران، هم جهت حضورشان را روی صحنه تعیین می‌کنم و از طریق المان‌‌‌‌‌های صدایی، بازیگران جای یکدیگر را روی صحنه تشخیص می‌دهند.

 او گفت: من در ابتدا ۵ سال‌دوره بازیگری گذراندم و پس از آن این گروه را با حضور بچه‌‌‌‌‌های ۸ یا ۹‌ساله نابینا و کم‌‌‌‌‌بینا شکل دادیم. الان بچه‌‌‌‌‌ها ۱۹ و ۲۰‌ساله هستند و در دانشگاه و حتی رشته تئاتر تحصیل می‌کنند. غلامی تصریح کرد: مهم‌تر از روی صحنه تئاتر رفتن، بحث امید و خودباوری برای ما مهم است و به‌نوعی سایکودرام کار می‌کنیم. تئاتر برای این بچه‌‌‌‌‌ها عین زندگی شده و برای‌‌‌‌‌شان خیلی مهم است. روی صحنه می‌‌‌‌‌رویم و نگران نتیجه نیستیم. مهم این است که جامعه بر اساس توانمندی‌‌‌‌‌مان، ما را ببینند زیرا بحث ترحم دیگر کلیشه‌‌‌‌‌ای شده‌است.

او تاکید کرد: به بچه‌‌‌‌‌ها می‌‌‌‌‌گویم در دل جامعه با افراد عادی رقابت کنند. وقتی از طرف کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در جشنواره ملی قصه‌‌‌‌‌گویی شرکت کردم به‌جای نقالی، پرده‌‌‌‌‌خوانی انجام دادم. برای داوران جالب بود که یک نابینا روی یک پرده ۶ متری که ۴۰ تا ۵۰ تصویر دارد، در طول پرده حرکت می‌کند و تصاویر را به‌درستی بر اساس روایت‌‌‌‌‌ها نشان می‌دهد. بچه‌‌‌‌‌ها نباید بترسند و باید با افراد عادی رقابت کنند. خوشحال‌‌‌‌‌کننده است مردم ما را توانمند ببینند. با تمام سختی‌‌‌‌‌ها می‌شود این نقص عضو را نادیده گرفت و حضور داشت، اگر این درس را بگیریم در جامعه شکوفا می‌شویم.

این کارگردان عرصه تئاتر با اشاره به دیالوگ «بودن یا نبودن» نمایشنامه «هملت» ویلیام شکسپیر، اظهار کرد: به بچه‌‌‌‌‌ها می‌‌‌‌‌گویم بین بودن یا نبودن یکی را انتخاب کنند، هر دو انتخاب سخت است. به آنها می‌‌‌‌‌گویم اگر نبودن را انتخاب کنند یعنی پذیرفتن ترحم، ولی گروه ما با همه سختی‌‌‌‌‌ها بودن را پذیرفته‌اند. در چند سال  اخیر بسیاری از دانشجویان نا‌بینای دانشگاه های تهران در عرصه‌های هنری فعالیت چشمگیری داشته‌اند. این فعالیت با توجه به نیاز آنان به برخی مراقبت‌ها عمدتا در  حوزه  تئاتر بوده است. بازیگران، صداپیشگان ، نویسندگان و  کارگردان تئاتر که نابینا یا کم بینا هستند به تازگی در سطح حرفه‌ای این هنر وارد بازار شده‌اند و آثار قابل‌توجهی را خلق کرده و روی صحنه برده‌اند.