متن نوشته شده توسط او، به شرح زیر است:

آیا می‌توان تهران را شهر «دوستدار خودرو» نامید؟

پاسخ دقیق به این سوال نیازمند مشخص کردن سهم عابر پیاده و سهم خودرو از فضای عمومی شهر است. کافی است در شهر قدم بزنیم و به دور و بر خودمان نگاه کنیم.

این عکس از خیابانی در محله گران‌قیمت –میرداماد –تصویر خوبی از وضعیت ارائه می‌دهد. عابر پیاده یارانه نمی‌گیرد و این چنین حقش گزارده می‌شود و خودروها بنا به گزارش‌های رسمی میلیاردها تومان در سال یارانه سوخت می‌گیرند. به یقین کوتاهی‌هایی آشکار در برنامه‌ریزی شهری و سرمایه‌گذاری اندک در حمل‌ونقل عمومی پایدار و سبز چنین وضعیت بغرنجی را پدید آورده است.

از آنجا که سیاست‌های شهری همچنان نظر لطف به توسعه زیرساخت‌های دوستدار خودرو دارند و یارانه‌ها هم به سوخت تعلق می‌گیرد، و زیرساخت‌‌‌های اجتماعی چون پیاده‌رو‌ها تقریبا به فراموشی سپرده شده‌اند، می‌توان این شهر را دوستدار خودرو یا شهر معطوف به خودرو نامید (Car Friendly City!).