عصر ایران؛ حسن ظهوری ــ مجموعه‌ای از تصمیم‌گیری‌های غلط در محدوده شهر میناب در استان هرمزگان منجر به بحران و فاجعه زیست محیطی در این منطقه شده‌است. با گسترش جمعیت در شهر بندرعباس، نیاز آبی این شهر هم افزایش یافت و به ناچار تصمیم‌گیران در دولت را راهی میناب کرد تا از رودخانه پر آب این شهر که از کوه‌های بالادست روان می‌شد، بهره‌برداری کنند. در حالی‌که میناب از ابتدا به دلیل این رودخانه شکل گرفته بود و اهل شهر هم به کشاورزی و باغداری مشغول بودند.
گزارش را این‌جا ببینید
سد استقلال در سال ۱۳۶۲ روی رودخانه میناب زده شد. هدف تامین کشاورزان، آب شرب بندرعباس و تامین آب مورد نیاز صنعت بود. این درحالیست که کشاورزان تامین نشدند پس چاه‌های عمیق کندند تا باغات‌شان خشک نشود. چاه‌ها آب‌های زیرزمینی را کشیدند و این‌جا بود که فرونشست زمین در میناب آغاز شد. آن‌هم شهری که به میناب یعنی میان آب شهرت داشته‌است.
کم‌کم فروچاله‌هایی به وجود آمد و خطوط فروچالهها به هم متصل شدند. در منطقه‌ای به نام چلو گاومیشی که یکی از پر‌آب ترین مناطق میناب است، حالا موزه‌ای از فروچالهها به وجود آمده‌است. بعضی از این فروچالهها عمیق و برخی سطحی هستند اما کسی از هنوز از زیر زمین به درستی خبر ندارد.
بر اثر فرونشست زمین و بروز فروچالهها ۵۰ روستا به شدت درگیر تنش آبی و محیط زیستی شدند و مجبور به مهاجرت به شهرهای بزرگ شدند. باغات بسیاری با درختان کهنسال قدیمی، حتی با قدمت بیش از ۵۰۰ سال خشک شدند.
خانه‌ها ترک برداشت و بحرانی جدی گریبا مینابی‌ها را گرفت. با این‌حال دو خط لوله انتقال آب برای بندرعباس کشیدند که سومی آن هم در دست احداث بود که مخالفت‌ها فعلا ساخت آن را متوقف کرده‌است.
اما ماجرا به همین‌جا ختم نشد. خشک شدن رودخانه بزرگ میناب باعث شده خورها و تالاب میناب هم دچار تنش آبی و خشکی شود. حالا گفته می‌شود حجم تالاب به نسبت قبل خیلی کاهش داشته و تالابی که روزگاری محل مهاجرت پرندگان کوچک و بزرگ بوده، حالا کمتر پرنده‌ای در آن دیده می‌شود. از سوی دیگر این تالاب درختان حرا دارد که به لحاظ محیط زیستی اهمیت زیادی دارند.
