27 دسامبر 2004 تشعشعات ناشی از انفجاری که در سطح ستاره اس‌جی‌آر 1806–20 رخ داد پس از پنجاه هزار سال به زمین رسید.

این درخشان‌ترین رویدادی است که روی زمین با منشأ خارج از منظومه شمسی دیده‌ شده‌ است. اس‌جی‌آر 1806–20 نوعی ستاره نوترونی با میدان مغناطیسی بسیار قوی است که در سال 1979 کشف شد. فاصله آن از زمین 42000 سال نوری است و در صورت فلکی قوس واقع شده است.

این ستاره انرژی بیشتری را در یک دهم ثانیه نسبت به خورشید در 150000 سال آزاد کرد.

اس‌جی‌آر 1806–20 مغناطیسی‌ترین جسمی است که تاکنون مشاهده‌ شده‌ است. از زمان ابرنواختر اس‌ان 1604 که توسط یوهانس کپلر مشاهده شد، این انفجار بزرگ‌ترین انفجار در کهکشان بود که انسان مشاهده کرد.

این تشعشعات را نمی‌شد دید، مگر اینکه دید پرتو ایکس را بالاتر ببرید. در پرتوهای گاما، این رویداد برابر با روشنایی نور مرئی منعکس‌شده‌ توسط ماه کامل بود.

اگر انفجار در فاصله‌ای نزدیک‌تر از 10 سال نوری به زمین رخ می‌داد، به‌شدت بر اتمسفر تأثیر می‌گذاشت. احتمالاً لایه اوزون از بین می‌رفت و انقراض دسته‌جمعی رخ می‌داد.

قدرت طوفان باعث شگفتی دانشمندان از قابلیت‌های ستاره درحال مرگ شد. آنها درعین‌حال متعجب می‌شوند که آیا مرگ گونه‌های اصلی در گذشته ممکن است توسط انفجارهای ستاره‌ای آغاز شده‌ باشد یا خیر.