او افزود: متاسفانه مدیریت فرهنگی امروز به معنای دشوار کردن پروسه اجراست. یعنی کنسل کردن برنامه به خاطر حضور نوازنده زن روی صحنه، نوازنده‌ای که کارش این است و تمام زندگی و انرژی‌اش را روی این موضوع گذاشته است. بماند که ما در برخی از شهرها اصلا اجازه برگزاری کنسرت نداریم. در‌حالی‌که وقتی اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید و کشورهای تحت سلطه به استقلال رسیدند، یکی از دوستان تعریف می‌کرد وقتی آذربایجان مستقل شد، دولت هزینه کرد و هنرمندانش را به جای‌جای دنیا فرستاد تا فرهنگ موسیقی را منتقل کنند. حتی برخی از هنرمندان تراز اول یک حقوق ثابت بسیار بالا داشتند، اینجا به آن می‌گویند تکریم هنرمندان، هزینه‌ای که بسیار بسیار ناچیز است. چنین حمایتی هیچ‌گاه در ایران رخ نداده است و ما همیشه شرایط بد و غیرهنری برای معرفی موسیقی‌مان داشته‌ایم و هیچ‌گاه حرمت و شأن موسیقی ایرانی رعایت نشده است.

حالا یک کشور می‌گوید یک اثری هست، بخشی از مردم آن کشور حتی از وجود آن اطلاع هم ندارند، چرا ما از این فرصت استفاده نکنیم؟ زمانی که ما خودمان از فرصت‌هایمان استفاده نکنیم، طبیعی است چنین اتفاقی رخ دهد. ساکت ادامه داد: این آثار با موسیقی‌های مناسبتی و سفارشی که ساخته می‌شوند بسیار متفاوت‌اند. باید این آثار را بازخوانی و بازسازی کرد و کار را به کاردان سپرد. متاسفانه بسیاری از آثاری که امروزه می‌شنویم صرفا برای این است که کاری کرده باشند و برای کسب درآمد تولید می‌شوند. به نوعی می‌توانیم به آنها اثر سفارشی بگوییم. این همه سمفونی سفارشی  ساخته شده است، چند نفر آنها را گوش می‌دهند؟ شرط می‌بندم مدیرانی که سفارش‌های کلان این کارها را می‌دهند خودشان هم یک بار آنها را نشنیده‌اند.