به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما؛ رمزی العباسی اسیر فلسطینی آزاد شده از زندان‌های رژیم اشغالگر صهیونیستی، شرایط اسیران فلسطینی در زندان‌ها از جمله گرسنگی، شکنجه و تحقیر‌های مداوم را روایت می‌کند.

رمزی العباسی اسیر فلسطینی آزاد شده از زندان‌های رژیم اشغالگر صهیونیستی: در آغاز نمی‌دانم از کجا شروع کنم تجاوزات و شکنجه‌هایی که رژیم اشغالگر علیه ایران فلسطینی انجام می‌دهد بسیار زیاد است. از هفتم اکتبر حملات بیشتری علیه اسیران صورت گرفته است که به قدری زیاد است که نمی‌توان شمارش کرد. ساده‌ترین تعریفی که از شرایط زندان می‌توان کرد این است که ما در یک گورستان بودیم. در برخی موارد شرایط به اندازه‌ای برای ما سخت می‌شد که می‌گفتیم در حال مرگ هستیم و می‌گفتیم "انا لله و انا الیه راجعون".
از ساده‌ترین حقوق خود محروم بودیم حتی آب و مواد غذایی هم نداشتیم. لباس و پتو و چیزی که بتوانیم روی زمین بر روی آن بخوابیم به ما نمی‌دادند. هر روز ما را مورد ضرب و جرح قرار می‌دادند و گویا همانند وعده‌های غذایی چند بار در روز ما را کتک می‌زدند. بسیاری از اسیران فلسطینی زیر این شکنجه‌ها کتک‌ها دست و پاهایشان شکست. آن‌ها حتی بر سر ما نیز می‌کوفتند و حتی استخوان‌های سینه ما را می‌شکستند. آن‌ها همواره ما را خوار و ذلیل می‌کردند و در صورتی که به رفتار‌های نگهبانان زندان اعتراض بکنیم ما را به تجاوز جنسی هم تهدید می‌کردند. ما را از آب آشامیدنی هم محروم کردند. ما فقط یک ساعت در روز می‌توانستیم آب بخوریم. حمام برای تمیز کردن و نظافت بدن نداشتیم و مجبور بودیم هر ۱۲ تا ۱۳ روز به حمام برویم. وعده‌های غذایی بسیار کم بود. به طوری که در روز تنها یک وعده غذایی به ما غذا می‌دادند که آن هم برای سیر کردن اسیران گرسنه کافی نبود. به طوری که شب و روز را گرسنه می‌خوابیدیم و گرسنه بیدار می‌شدیم.
آن‌ها بسیار گستاخانه در سه عده صبح و ظهر و شب ما را کتک می‌زدند. حتی در معرض آزار و اذیت‌های جنسی هم قرار گرفتیم به طوری که ما را کاملا لخت می‌کردند و از ما بازجویی می‌کردند. ما را از دیدار با خانواده‌ها و وکلایمان محروم کردند. صلیب سرخ هیچگاه از اتاق‌ها ما بازدید نمی‌کرد و این یک دوگانگی در سیاست‌های صلیب سرخ را نشان می‌دهد، زیرا صلیب سرخ با شتاب خود را به اسیران اسرائیلی می‌رساند. اما ۷ هزار اسیر فلسطینی را اصلا نگاه هم نمی‌کردند حتی در زمان آزادی هم من صلیب سرخ را ندیدم، زیرا با ما دیدار نداشتند. آن‌ها حتی به قرآن کریم اهانت می‌کردند. به طوری که آن را پاره پاره می‌کردند و بر روی آن ادرار می‌کردند و در دستشویی‌ها قرار می‌دادند. همچنین روش‌های انتقال بین اتاق‌ها نیز بسیار خوار کننده و توهین آمیز بود، زیرا باید اسیران تعظیم می‌کردند و سرهایشان به سمت زمین بود و در حین انتقال آن‌ها نیز بر روی مراکز حساس بدن آن‌ها می‌زدند و رفتار‌های توهین آمیز با باتوم‌هایی که داشتند در اعضای حساس بدن انسان انجام می‌دادند. آن‌ها به شدت اسیران را شکنجه می‌دادند که باید حتما تحقیقات بین المللی بر روی آن انجام شود. زیرا این‌ها جنایت‌های جنگی است. حتی ۶ اسیر در طول این دوره یعنی از ۷ اکتبر تا پایان ماه یازدهم میلادی به شهادت رسیدند.