اختصاصی تابناک باتو ــ به طور حتم، «تیوب شنا» را در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف در سواحل و مناطق نزدیک به «دریای خزر»، «خلیج فارس» و «دریای عمان» بسیار دیده اید. از این تیوب‌ها برای تفریح و استراحت بر روی آب یا تمرین کودکان جهت آشنایی هر چه بیشتر با آب، دریا و آموزش اولیۀ شنا و همین طور نجات افراد در حال غرق شدن استفاده می‌کنند.

نکته‌ای که شاید خیلی از مردم ندانند این واقعیت است که تیوب‌های لاستیکی و پلاستیکی امروزی، به شکلی تکامل یافتۀ نمونه‌های نخستین باستانی بوده است.

در واژه نامه‌های کهن زبان شیرین پارسی، ذیل لفظ «ژاله»، معنایی خاص بیان شده است که اکنون برای بسیاری از ما فارسی زبانان بیگانه و نا آشنا است. کتاب لغت «معیار جمالی و مِفتاح ابو اسحاقی»، اثر «شمس فخری اصفهانی»، از شاعران قرن هشتم هجری و معاصر با خواجه شیراز، در معنای کلمۀ «ژاله» چنین نگاشته است؛
«خیک (کیسۀ پشمی از پوست دباغی شدۀ گوسفند) باشد که باد در وی کنند و بِدان، شِناو (شنا) آموزند.» [۱]

پی نوشت
[۱]معیار جمالی، ص ۴۴۵

دکتر سید مرتضی میرسراجی، مدرس دانشگاه