ما در فرهنگ روزمره - چه در رفتار و گفتار و چه در نوشتار - از جملات قصار استفاده می‌کنیم. برای بیان منظور از اشعار یا ضرب المثل‌ها سود می‌بریم و این در فرهنگ ماست که هر کس به ادبیات مسلط‌تر باشد، مورد احترام بیشتری در جامعه خواهد بود.
اما استفاده از ادبیات برخی اوقات می‌تواند مایه دردسر شود! برای کسانی که فقط در کلام از آن استفاده می‌کنند ولی در عمل هیچ باوری به آن ندارند. شاید اگر دقت کنید ریشه خیلی از مشکلات اجتماعی ما به همین ضعف فرهنگی برگردد. اینکه آدم‌های مشخص با داشتن تحصیلات دانشگاهی وقتی روی صندلی مدیریتی می‌نشینند در گفتار از جملات و اشعار و ضرب المثل‌ها استفاده می‌کنند اما در عمل به قول حضرت حافظ، «آن کار دیگر می‌کنند!»
دوشنبه شب در برنامه فوتبال برتر خداداد افشاریان رئیس کمیته داوران مهمان بود. دعوت از او با توجه به اشتباهات عجیب و غریب داوری در ثلث اول لیگ کاملاً قابل پیش‌بینی بود و البته که افشاریان معمولا در مواجهه با رسانه‌ها منطقی رفتار می‌کند و اشتباهات را می‌پذیرد، درست بر خلاف اسلاف خود!
اما افشاریان هم در این برنامه از تاکتیک «مهدی تاج» استفاده و چماق عادل فردوسی‌پور را روی سر میثاقی گرفت و گفت: «آقای میثاقی، این میز به قبل از شما هم وفا نکرد و میز من هم در کمیته داوران به من هم وفا نخواهد کرد».
این سوژه اصلی بحث ماست، کاری به تاکتیک استفاده از چماق نداریم. کاری هم به جمله «مشکل شما بامن نیست» نداریم و اینکه چرا باید یک مسوول هرانتقادی را بچشم دشمن و دشمنی ببیند، فقط با همین حقیقت کار داریم که اگر میز مدیریتی وفاداشت به ما نمی‌رسید اما در عمل چقدر به این حقیقت باور داریم؟
حقیقت این است که ما باید از فرصتی که برای خدمت در اختیارمان گذاشته می‌شود به بهترین نحو استفاده کنیم و میراثی خوب از خود به یادگار بگذاریم. میراثی که بتواند الگوی اخلاف ما باشد.
آیا میراث آقای افشاریان در کمیته داوران چنین ویژگی دارد؟ قدیمی‌ها می‌گفتند «یک سوزن به خودت بزن و یک جوالدوز به دیگران» آقای افشاریان! تنها استفاده از کلمات و جملات قصار ضرب‌المثل‌ها کافی نیست. باید به آن باور هم داشته باشیم و عمل کنیم!
