همشهری: سیدمرتضی نبوی از ۵۵ سال پیش به همراه ۲ خواهرو برادرش در خانه پدری‌شان زندگی می‌کنند و بچه‌هایشان از کودکی در کنار هم و در یک مجمع بزرگ شده‌اند. دختر بزرگ خانواده از محاسن و معایب زندگی جمعی و درکنار فرزندان عمو و عمه‌ها اینطور می‌گوید: «با ۱۳- ۱۲ بچه در یک مجتمع ۴ طبقه زندگی می‌کردیم و این زندگی جمعی مزایا و البته چالش‌های خودش را دارد. من که ۲ سال بعد از ازدواجم به شهر قم مهاجرت کردم مزایای این باهم‌بودن را خیلی درک می‌کردم. مثلا در زندگی‌های مجزای امروزی با تولد فرزندان گاهی حتی یک دستشویی هم نمی‌توانی بروی، اما در زندگی با فامیل همیشه کسی هست که در مواقع اضطرار هرچند اندک کمکت کند. همچنین در زندگی جمعی پایگاه‌های عاطفی متعددی برای آدم به‌وجود می‌آید که در تمام زندگی پشتوانه آدم هستند. البته زندگی جمعی چالش‌هایی هم دارد. مثلا اگر خانواده‌ها سیستم‌های تربیتی متفاوتی داشته باشند، برای تربیت بچه‌ها طبق سیستم خود دچار مشکل می‌شوند، خدا را شکر ما در این ۴ طبقه، تربیت خیلی متفاوتی نداشتیم و همان تفاوت‌های اندک هم به‌نظرم برایمان آورده بسیاری داشت.» فاطمه‌سادات که در ۲۰ سالگی ازدواج کرده، درباره ویژگی خانواده همسرش اینطور می‌گوید: «پدر همسرم استاد رشته برق دانشگاه شریف بود و مادرش استاد دانشگاه تهران. سواد بالا و اصالت خانوادگی، در کنار تواضع و بی‌تکلفی و اهمیت به کسب حلال به علاوه تربیت پاک خانوادگی که منجر به این شده بود که همسر من که متولد یکی از کشورهای غربی بود، تصمیم بگیرد به حوزه علمیه برود و این موضوع برایم بسیار جذاب بود.» او مهم‌ترین ویژگی برای انتخاب همسرش را جسارت می‌داند و در این‌باره می‌گوید: «در اول جوانی زندگی در چارچوب‌ها را نمی‌پسندیدم. دوست داشتم با کسی ازدواج کنم که جسارت خارج‌شدن از چارچوب‌های اجتماعی دیکته شده و بایدها و نبایدها را داشته باشد. مثلا ما از اول زندگی تصمیم گرفتیم تلویزیون نداشته باشیم یا تصمیم گرفتیم به قم برویم تا از مسابقه ماشین مدل بالاتر و خانه بزرگ‌تر که به‌شدت در تهران رواج داشت، فاصله بگیریم». فاطمه خانم که مادر ۵ فرزند است، درباره توافق با همسرش نسبت به داشتن فرزند زیاد می‌گوید: «وقتی ازدواج کردیم تبلیغ «دو بچه کافی است» خیلی غالب بود. ما تصمیم گرفتیم زیاد بچه داشته باشیم و همیشه به شوخی راجع به ۸ فرزند خود صحبت می‌کردیم.»
