23 مارس 1965، فضاپیمای جمینای 3 اولین پرواز فضایی دو نفره ایالات‌متحده را با پرتاب «ویرجیل گریسوم» و «جان یانگ» به فضا عملی کرد.

جمینای 3 اولین مأموریت پروژه جمینای ناسا بود و سه دور گرد مدار زمین را طی کرد. این اولین مأموریت ایالات‌متحده بود که در آن سرنشین برای تغییر اندازه و شکل مدار گردش خود، رانشگرها را شلیک کردند و آزمایشی کلیدی برای مانورپذیری فضاپیما برای پروازهای برنامه‌ریزی‌شده‌ به ماه محسوب می‌شد.

برنامه جمینای

پروژه جمینای در زمان اوج جنگ سرد بین شوروی و ایالات‌متحده برنامه‌ریزی شد. فضاپیمای آن توسط مهندس کانادایی، «جیم چمبرلین» طراحی شد و شرکت هواپیماسازی مک دانل ساخت آن را بر عهده گرفت.

با وجود اینکه کپسول کمی بزرگ‌تر از فضاپیمای پروژه مرکوری بود، همچنان برای فضانوردان محیطی کوچک محسوب می‌شد.

جمینای تجهیزات و روش‌های مأموریت در مدار زمین را آزمایش کرد و با آموزش فضانوردان، ناسا را بیش از پیش برای سفر به ماه آماده کرد.

هر مأموریت جمینای دو فضانورد را برای دوره‌هایی از 5 ساعت تا 14 روز به مدار زمین می‌برد. این برنامه شامل 10 پرتاب سر‌نشین‌دار، 2 پرتاب بدون سرنشین و 7 وسیله نقلیه هدف بود که مجموعاً 1280 میلیون دلار هزینه داشت. این پروژه از 1961 تا 1966 جریان داشت.

جمینای 3

هدف اصلی این مأموریت آزمایش فضاپیمای جدید و قابل مانور جمینای بود. در فضا، فضانوردان رانشگرها را شلیک کردند تا شکل مدار خود را تغییر دهند، صفحه مداری خود را کمی جابه‌جا کنند و به ارتفاع کمتری بروند.

اولین‌های دیگری نیز در جمینای 3 به‌دست آمد: دو نفر با یک فضاپیمای آمریکایی پرواز کردند. اتحاد جماهیر شوروی یک فضاپیمای سه نفره را در وسخود 1 در سال 1964 و یک فضاپیمای دو نفره را فقط چند روز قبل در وسخود 2 به فضا پرتاب کرد.

این مأموریت همچنین سیستمی را آزمایش کرد که در ابتدا برای مأموریت لغوشده Mercury-Atlas 10 طراحی شده بود. در این سیستم آب در حین ورود مجدد به غلاف پلاسمایی اطراف کپسول تزریق می‌شد. این امر باعث بهبود ارتباطات با زمین شد.

جمینای 3 آخرین پرواز سرنشین‌داری بود که از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کندی در فلوریدا کنترل می‌شد. پس از آن عملیات کنترل مأموریت به مرکز کنترل جدید در هیوستون، تگزاس منتقل شد.