برترین‌ها- مهسا شفیعی: تیلور سوییفت بدون شک یکی از آن پدیده‌هایی است که ارزش توجه و بررسی دارد. یکی از موفق‌ترین موزیسین‌های عصر ما چه از نظر استقبال از آثارش توسط طرفداران چه از نظر رویکرد مثبت منتقدین چه از نظر برنده شدن در هر جایزه ریز و درشتی که در موسیقی وجود دارد و در نهایت چه از نظر داشتن مغز اقتصادی و تولید ثروت. دختر لاغر و شیرینی که پس از رسیدن به قله موسیقی در ژانر غیرعامه‌پسند کانتری سراغ رقابتی‌ترین ژانر موسیقی یعنی پاپ رفت و حالا دیگر با اطمینان می‌توان گفت او به چهره اصلی موسیقی تجاری در دنیا بدل شده است.
به نظر شما می‌شود چنین شخصیتی را دوست نداشت؟ پاسخ به این سوال مشخص است. نه تنها می‌توان تیلور را دوست نداشت بلکه حتی تنفر از او هم کار چندان سختی نیست. اما چرا باید از دختر هنرمند و زیبایی چون تیلور که در 34 سالگی توانسته وارد گروه اندکی از هنرمندان آمریکایی با ثروت بیش از یک میلیارد دلار بشود، متنفر بود؟ پاسخ به این سوال بدون شک به این آسانی نیست. همچنان که گروه طرفداران متعصب تیلور همه منتقدان او را مردهایی جنسیت‌زده می‌دانند که در مقابل هنر و توانایی تیلور احساس حقارت می‌کنند.
در این مقاله سعی می‌کنیم بفهمیم دوست داشتن تیلور سوییفت راحت‌تر است یا تنفر از او و اینکه اگر شما از تیلور متنفر باشید آیا لزوما یک مرد جنسیت‌زده مملو از احساس حقارت هستید؟ توجه داشته باشید که این مقاله لزوما بر علیه این خواننده و ترانه‌نویس مشهور و محبوب نیست و فقط قرار است همراه هم دلایل افرادی را مرور کنیم که تیلور را نه به عنوان یک هنرمند/الهه زیبایی بی‌نقص یا زنی قدرتمند و کارآفرین بلکه دختری متظاهر و بدجنس و هنرمندی خاله‌زنک و اوررِیتِد(بیش از حد تحسین شده) می‌شناسند.
خواندن از روابط رمانتیک یا رابطه داشتن برای تولید موسیقی؟
از بین تمام انتقادهای ریز و درشتی که به تیلور وارد است بدون شک پرتکرارترین آن‌ها بهره بردن بیش از حد از روابط عاشقانه قبلی است. تیلور در یک دهه و نیم گذشته با افراد بسیار مشهوری وارد رابطه شده است و باید گفت از تقریبا تمام آن روابط برای نوشتن ترانه و ساخت موسیقی بهره برده است.
نکته بعدی در این رابطه اینجاست که تیلور در خلال ترانه‌هایش به ندرت درباره اکس‌هایش(افرادی که قبلا با آن‌ها در رابطه بوده) از لفظ مثبتی استفاده کرده و از جو جوناس گرفته تا هری استایلز همیشه اکس‌های تیلور مردانی ضعیف و در صدد آسیب رساندن به او تصویر شده‌اند.
نابود کردن افراد برای تولید موسیقی اخلاقی است؟
جالب است بدانید داستان تیلور و بهره بردن از روابط سابقش برای ساخت موسیقی در یک دهه گذشته کم برای او حاشیه ایجاد نکرده است. برای نمونه وقتی تیلور در سال 2012 آهنگ "جانِ عزیز"(Dear John) را منتشر کرد، جان مِیِر که تصور می‌شد با توجه به رابطه‌اش با تیلور هدف این تِرک است، به مجله رولینگ استونز گفت:"شنیدن این آهنگ باعث شد حس افتضاحی پیدا کنم چون به معنی واقعی کلمه شنیدن این حرف‌ها حقِ من نبود." مصاحبه جان میر با واکنش تیلور مواجه شد:"چه واکنش خودپسندانه‌ای. من هیچ‌وقت مشخص نمی‌کنم منبع الهام من برای یک ترانه دقیقا چه کسی است."
مثال بعدی از قربانیان مشهور تیلور جو جوناس و البته آهنگ "Forever & Always" است. تیلور البته فقط به این ترانه اکتفا نکرد و کمی بعد در برنامه اِلِن دجنرس گفت که جو جوناس رابطه‌اش با او را تنها با یک تماس تلفنی 27 ثانیه‌ای تمام کرده است. همین جمله برای طرفداران تیلور کافی بود تا حملاتشان را به این عضو گروه برادران جوناس آغاز کنند.
جو خیلی زود سعی کرد واقعیت ماجرا را توضیح دهد که البته تفاوت فراوانی با نگاه تیلور داشت:"من آن‌روز با طرف مقابلم برای حرف زدن درباره یک سری موضوعات و احساسات تماس گرفتم و او بدترین واکنش ممکن را به صحبت‌های من داشت. من آن تماس را به پایان نرساندم بلکه طرف مقابل این کار را کرد. مسلما یک تماس تلفنی تا زمانی ادامه پیدا می‌کند که فرد مقابل حاضر به صحبت باشد." این دو مورد البته تنها بارهایی نیست که تیلور در ازای نوشتن یک ترانه محبوب، فرد مشهوری را به دشمن خودش تبدیل می‌کند و از این مثال‌ها در کارنامه تیلور فراوان است.
تیلور سوییفت یک خواننده عامه‌پسند است و نه یک هنرمند!
اگر از تیتر این پاراگراف بگذریم احتمالا قابل قبول‌ترین انتقاد از تیلور به همین دسته مربوط می‌شود. دسته‌ای که نه کاری با ظاهر تیلور دارند و نه حوصله روابط قبلی و دشمنی‌های او را و در عوض به چیزی می‌پردازند که باید یعنی آهنگ‌های او. از نظر این دسته تیلورِ موزیسین با آن سلبریتی زیبا و بی‌نقص و محبوب فرق دارد و آن‌ها تیلور موزیسین را در نهایت یکی دیگر از دسته "دخترها یا پسرهای خوشکل پاپ‌خوان آمریکایی" می‌دانند.
قضاوت در این زمینه بسیار سخت است چرا که هنر تعریفی مشخص ندارد و هر فرد با توجه به نگاه خود می‌تواند هنر را تعریف کند. با این وجود و البته با وجود جوایز فراوانی که تیلور بابت فعالیت‌هایش در موسیقی به دست آورده، این دسته از منتقدین پربیراه هم نمی‌گویند. شاید ساده‌ترین اثبات برای ادعای این گروه همین موضوع باشد که آدم‌های کمی در دنیا هستند که هم عاشق تیلور سوییفت باشند و هم عاشق موسیقی چایکوفسکی و ویوالدی یا گروه‌هایی چون لِدزِپلین و دِ دورز و ... .
تظاهر به مهربانی و خوش‌قلبی
از دیگر انتقادهای همیشگی از تیلور این است که او آنچنان که تظاهر می‌کند دختر مهربان و خوش‌قلبی نیست و بلکه کاملا برعکس او یک دختر بدجنس(Mean Girl) است. یکی از مدارک این دسته از منتقدها واکنش‌های تیلور در مراسم جوایز مختلف، به ویژه زمانی است که خود او به عنوان برنده اعلام نشده است. برای نمونه وقتی در جوایز گولدن گلاب 2013، تیلور رقابت برای بهترین آهنگ اورجینال سال را به ادل باخت، تیلور در زمان پذیرفتن جایزه از طرف ادل واکنشی بسیار عجیب و حاشیه‌ساز داشت و با حرکت لب‌هایش به نوعی لیاقت ادل را زیر سوال برد. ادل این جایزه را برای آهنگ "Skyfall" به دست آورد.
یک سال بعد تیلور در مراسم گرمی با آهنگ "Red" توقع پیروزی داشت و وقتی نام گروه الکترونیک دفت پانک به عنوان برنده اعلام شد، تیلور با دهان بازمانده از تعجب و حیرت به این انتخاب واکنش نشان داد. تیلور خیلی زود متوجه موضوع شد و شروع به تشویق برنده کرد و بعدها دلیل واکنش عجیبش را اطمینان از برنده شدن خودش عنوان کرد.
ایده‌آل‌های فمنیستی و بهره بردن از جنسیت
تیلور در طول سال‌های فعالیتش بارها و بارها عقیده‌اش نسبت به فمنیسم را تغییر داده و این موضوع باعث شده بسیاری به این نتیجه برسند او از این موضوع هم به نفع خودش بهره‌برداری می‌کند. برای نمونه تیلور در سال 2012 در یک مصاحبه در این باره گفت:"من واقعا موضوعات را به شکل مردها در برابر زنان نمی‌بینم. من اینگونه تربیت شده‌ام که اگر به سختیِ یک مرد کار و تلاش کنی به همه‌جا خواهی رسید" لازم به گفتن نیست که این جملات تیلور تا چه اندازه از طرف فعالان حقوق زنان با انتقاد روبرو شد.
تیلور البته یک سال بعد و وقتی با جوک‌های انتقادی دو کمدین زن یعنی تینا فِی و اِیمی پولِر روبرو شد ناگهان تغییر موضع داد و مانند یک طرفدار متعصب برتری زنان(و نه یک برابری‌خواه) گفت:"به نظر من جایی مخصوص در اعماق جهنم برای زنانی وجود دارد که از زنان دیگر حمایت نمی‌کنند." دو سال بعد تیلور این صحبت خودش را فراموش کرد و یکی از مشهورترین آهنگ‌ها و موزیک ویدئوهایش یعنی "Bad Blood" را تنها به خاطر تنفرش نسبت به یک هنرمند زن مشهور(کِیتی پری) منتشر کرد.
ترانه‌دزدی
در سال 2012 مت نِیتِنسونِ خواننده و ترانه‌نویسِ آمریکایی درباره کپی کردن تیلور از یکی از ترانه‌هایش حرف زد. اشاره مت به آهنگ "All Too Well" بود و هرچند شباهت دو ترانه به شکلی بود که می‌شد تصادفی تفسیر شود اما گفته‌های قبلی تیلور مبنی بر طرفدار مت نیتنسون بودن و حتی خالکوبی کردن یکی از ترانه‌های مت روی بازوی تیلور باعث می‌شد ظنِ دزدی تقویت شود. در حالیکه تیلور هیچ‌وقت حاضر نشد درباره این شباهت حرفی بزند اما مت با یک توییت نظرش را راجع به این ماجرا گفت:"او بدون شک یک طرفدار است...و حالا یک سارق هم هست."
و در نهایت شکایت از مردی که تیلور سوییفتِ موزیسین را به وجود آورد
تیلور بارها و بارها در مصاحبه‌های مختلف داستان وارد موسیقی شدنش را به یک تعمیرکار کامپیوتر نسبت داده است. تعمیرکاری که در کودکیِ تیلور به همراه یک گیتار با هدف تعمیر کامپیوتر وارد خانه سوییف شده و در نهایت برای مدتی کوتاه هر هفته به تیلور درس‌هایی بسیار ابتدایی برای نواختن گیتار داده است. وقتی مرد مورد نظر یعنی رانی کِرِمِر درنهایت حاضر به صحبت درباره این موضوع شد، روایتی متفاوت با تیلور ارائه داد و گفت تدریس گیتارِ او برای تیلور بیش از دو سال ادامه داشته است.
با همین گفته‌ها رانی به فهرست دشمنان تیلور وارد شد و تیم حقوقی تیلور به سراغ او رفتند. تیم حقوقی و طرفداران تیلور به شدت به رانی فشار می‌آوردند تا او وبسایتی که با هدف روایت واقعیت برپا کرده بود را تعطیل کند. رانی در این باره می‌گوید:"راستش کاملا به نظر می‌رسید تیم تیلور قصد زور گفتن و ترساندن من را دارند. من در این وبسایت نه چیزی می‌فروشم و نه از آن درآمدی دارم و فقط می‌خواهم واقعیت را بگویم. من هرگز حاضر به تعطیل کردن این وبسایت نخواهم شد."
