اگر طلای گنج ورزش ایران ، سجاد گنج‌زاده نبود، شاید عدم اعزام تیم ملی کاراته به خصوص مردان آن به هانگژو تصمیمی اشتباهی نبود.

به گزارش تابناک ورزشی؛ در بررسی رشته‌های مدال‌آور ورزش ایران در المپیک های تابستانی و آسیایی، کاراته از جنبه ظرفیت کمی و کیفی، در کنار کشتی و وزنه‌برداری و حتی بالاتر از رشته‌هایی چون تکواندو می‌ایستد اما مشخص نیست در راس این فدراسیون چه گذشته است که حالا ستاره‌های ایران در بازی‌های آسیایی زانو می‌زنند و در مسابقه های نخست خود قافیه را باخته و سپس اوت می‌شوند!

داستان شکست های کاراته در هانگژو اصلا اتفاقی نبود و نباید برای دست خالی ماندن بهمن عسکری، مهدی زاده و خدابخشی آدرس اشتباه داد. باخت های ما هیچ یک از روی اتفاقات ورزشی نبود و شهرام هروی، سرمربی تیم ملی در اولین واکنش خود نشان داد که جوابی برای کارنامه ضعیف خود ندارد.

همچنین طرح بالا بودن سطح مسابقات به عنوان دلیل شکست در این بزنگاه بزرگ، از سوی حسن طباطبایی هم پاسخی نیست که جامعه کاراته و کارشناسان آن را اقناع کند.

ما در بیشتر رقابت ها با اختلاف و روی تسلط و برتری مشهود حریفان در آمادگی تکنیکی و جسمانی باختیم و بهانه‌تراشی مردود است.

این مثلث مخوف کاراته ایران ـ که زمانی لرزه به اندام حریفان می‌انداخت ـ حالا با بدن‌های ناآماده و پربهانه به کاروان ورزش ایران شوک می‌دهد و از انجام تکالیف حداقلی خود هم عاجز است.

مشکل در کادر فنی یا تدارکات و امکانات آماده‌سازی، هر کدام که باشد به مدیریت فدراسیون برمی‌گردد و قطعا حسن طباطبایی باید پاسخگو باشد. باید دلایل این افول را خیلی فنی و واقعی برای مردم توضیح داد و از فرافکنی و طرح دلایل کلی حذر کرد.

افت ملی‌پوشان از دو طلا، سه نقره و سه برنز در جاکارتا به تنها یک طلا و دو برنز در هانگژو، حیرت‌انگیز و غیرقابل پذیرش است. 

اگر مقصر این ناکامی نحوه تقسیم بودجه و اعتبارات و البته تدارک ضعیف اردوها و کمپ‌های تمرینی بوده، قطعا کمیته ملی المپیک هم باید در کنار مدیریت فدراسیون پاسخگو باشد.

نویسنده: مجید کوهستانی