در روز پایانی بازی‌های آسیایی هانگژو، سارا بهمنیار آخرین نماینده کاروان ورزشی ایران بود که در کاراته بانوان با کسب مدال برنز به کار خود پایان داد. با پایان کار بهمنیار، پرونده نمایندگان کشورمان با کسب ۵۴ مدال (١٣ طلا، ٢١ نقره و ٢٠ برنز) بسته شد.
کاروان ورزشی کشورمان با این مدال در رتبه هفتم جدول توزیع مدال‌ها قرار گرفت و منتظر ماند تا ببیند با پایان رویدادهای باقی مانده، تغییری در جایگاه ورزشی کشورمان حاصل خواهد شد یا خیر.
حالا وقت رسیدگی به خیلی چیزهاست. حرف هایی که قبل از بازی‌ها می‌زدیم و می‌گفتند روحیه ورزشکاران و تیم‌ها را تضعیف می‌کند! در حالی که این حرف‌ها حرف دل همان ورزشکاران و مربیان بود و فقط مخاطب آن مدیران ورزش بود و بس! در حین مسابقات هم گفتیم اما باز مدیران نشنیدند، چرا که این بار اصلاً نبودند صدای ما به چین نمی‌رسید!
و حالا کارگروه‌های تشکیل خواهد شد تا به بررسی علل شکست بپردازد. درست مثل روال قبلی که هرگز نتیجه‌ای نداشت! می‌دانید چرا؟ چون اعضای این کارگروه‌ها را خود این مدیران انتخاب می‌کنند و خودشان رئیس جلسه هستند! چه کسی می‌تواند در حضور فردی که رئیس اوست، ایراداتش را بگوید؟ اصلاً اگر گفت چه دردی را دوا خواهد کرد؟
اما حقیقت همیشه باقیست. اینکه دایره تکراری مدیران ورزش ما - که فقط از این صندلی به آن صندلی جابجا می‌شوند - هوای تازه لازم دارند، نیروی جوانی و علم روز کمبود مدیریت ورزش ماست.
ورزشکاران ما از هیچ این ۵۴ مدال را گرفتند اما واقعیت این است که شکست خوردیم. نه به ۲۰ مدال طلای قبلی رسیدیم و نه به جایگاه چهارم که هدف ما بود و بدتر از همه اینکه هر دوره بر تعداد رقبایمان برای این رتبه اضافه می‌شود.
یک روز فقط هند بود، بعد قزاقستان اضافه شد و حالا ازبکستان و تایپه، تایلند و بحرین! دیگر باید منتظر چه باشیم؟ کدام کشور باید ما را تهدید کند؟ با چه جمعیت حداقلی تا از خواب برخیزیم؟
