به گزارش ورزش سه، راه چينى ها كه از سال ١٩٨٢ و نهمين دوره بازيهاى آسيايى از تمامى ديگر كشورهاى قاره ى كهن جدا شده و در كسب تعداد مدال طلا يا مجموع بى رقيب هستند.

هر چند هشت دوره اى ابتدايى بازيهاى آسيايى در سيطره ژاپن قرار داشت اما از ١٩٨٢ و دهلى نو اين چين است كه مقام قهرمانى را به خود اختصاص مى‌دهد تا جايى كه در  سال ٢٠٠٨ حتى توانست در المپيك هم به قهرمانى برسد و آمريكا را ناكام بگذارد.

در حاليكه بسيارى از كشورهاى آسيايى از جمله چين و حتى كشورهايى كه زمانى حرفى براى گفتن نداشتند، دوره به دوره در بازيهاى آسيايى پيشرفت مى كنند ما شاهد پسرفت در كسب مدال يا رده بندى كلى در جايگاه و رتبه هستيم.

كاروان ورزش ايران در سه دوره ى اخير بازيهاى آسيايى تا قبل از هانگژو به ترتيب در ٢٠١٠ گوانگژو با ٢٠ طلا و مجموع ٥٩ مدال چهارم، ٢٠١٤ اينچئون با ٢١ طلا و مجموع ٥٧ مدال پنجم و در ٢٠١٨ جاكارتا با ٢٠ طلا و مجموع ٦٢ مدال ششم شد.اين يعنى ديگر كشورها در مرغوبيت و بعضا مجموع مدال عملكرد بهترى داشته اند كه ايران در سه دوره ى اخير، دوره به دوره يك پله نسبت به قبل پسرفت داشته است.

عدم توجه به ورزش مدارس و آموزشگاهى، عدم استعداديابى در استانهاى مختلف، نيمه كاره ماندن طرح هاى جامع، عدم ثبات مديريتى، اختلافات ريشه اى در اكثر فدراسيون هاى ورزشى، انتخاب هاى جهت دار در بخش هاى مختلف، نارضايتى عمومى اقلب ورزشكاران از امكانات سخت افزارى و بودجه هاى نامطلوب، عدم و نبود درآمدزايى در ورزش، تكيه بر بودجه هاى محدود دولتى، عدم توجه واقعى از هر نظر به رشته هاى پر مدالى مانند دو و ميدانى، تيراندازى، شنا، ژيمناستيك يا برخى رشته هاى ورزشى نوين، دلسردى تزريق شده از زد و خوردهاى زرگرى و... قيمت سرسام آور دلار براى در اختيار گرفتن سخت افزار روز يا مربيان بزرگ، همه و همه باعث شده ایران بر عكس داشتن جامعه ى جوان كه رو به ميانسالى نهاده، حرفى براى گفتن در بازيهاى چند رشته اى مثل بازيهاى آسيايى و المپيك از منظر رتبه بندى در مرغوبيت مدال يا مجموع مدالى نداشته باشد.

ورزش ايران در آوردگاههاى بازيهاى آسيايى و المپيك بيشتر مرفقيت خود را بر پايه ى قهرمانان خود رو يا جرقه ها گذاشته و بيشتر به اما و اگر يا ابر و باد و مه و خورشيد و فلك، دلخوش است.درحاليكه شيرزنان و شير مردان ايرانى در رقابتهاى ورزشى عيار واقعى شان طلايست اما در آخر سهمشان اقلب يا نقره و برنز مى شود و يا هيچ.

تا قبل از روز دهم رقابتهاى نوزدهمين دوره بازيهاى آسيايى، چينى ها ٢٧٠ مدال كسب كرده اند كه ١٤٧ عدد آن طلاست.
ژاپنى ها ٣٣ طلا، كره جنوبى ٣١ طلا، هند ١٣، چين تايپه ١٢ و ازبكستان ١١ طلا را به خود اختصاص دادند.
تايلند، كره شمالى و هنگ كنگ هم هركدام به ترتيب ده، هفت و شش طلا كسب كرده اند.
حتى بحرين هم شش طلا تا پايان روز نهم دارد در حاليكه كاروان ورزش ايران با كسب پنج طلا در جايگاه يازدهم قرار گرفته و در ميان ده كشور ابتدايى جدول مرغوبيت مدالها جايى ندارد.

حتى با فرض موفقيت احتمالى در روزهاى آتى و رشته هاى مدال آورى براى ايران مثل كشتى آزاد، فرنگى، كاراته، وزنه بردارى، كبدى، يا شايد تير و كمان، شطرنج، سنگنوردى هم نمى توان چشم بر ضعف مديريت و توجيه هاى مرسوم بعد از هر دوره رقابتهاى بازيهاى آسيايى و المپيك بست.

دختران ايرانى تا پايان روز نهم، دوازده مدال گرفته اند كه همه يا نقره بود يا برنز.
مردان كاروان ورزش ايران نيز ٢١ مدال كه پنج عدد آن طلا است.
يك مدال برنز ميكس مشترك تيمى زنان و مردان هم به اين آمار اضافه كنيد كه مى شود عدد ٣٤.

قبول كه باز هم مدال مى آوريم، طلا هم خواهيم برد و رتبه مجموع هم از عدد يازده بالاتر خواهد رفت (احتمال بسيار كسب طلاى بخش زنان كاروان در رشته ى كاراته يا شايد كبدى هم وجود دارد.)اما آيا ٢٨٩ ورزشكار در ٣٤ رشته ورزشى، توانمندى اش در صورت مديريت و توجه صحيح چهارساله اين مقدار مدالى است كه به دست آمده و خواهد آمد؟

نگاهى به تفاوت تداركات آماده سازى ورزشكاران و كشورهاى رقيب ايران، بياندازيد؛ يا علم و ابزار به كارگرفته را بررسى كنيد، حتى توجه و سرمايه گذارى يا استعدايابى و استمرار را.

كاش همان قدر كه قدرت توجيه داريم توان تغيير رويه و انقلاب در ورزش كشور را براى نشان دادن واقعى توانمندى استعدادهاى "هدر رفت" شيران زن و مرد اين سرزمين را داشتيم.

*شما هم زیر این پست با انتشار کامنت در این بحث مشارکت کنید.

پوريا تابان